Tijdens de zomermaanden lijkt dansend Nijmegen veel minder honkvast te zijn, als ze zo al te benoemen is. Dubstep in Doornroosje wordt daarmee een dubbele breekbare onderneming, want dit genre is niet bij uitstek geschikt voor de grote menigte. Ook hier is het dus vooral een kwestie van liefhebbers die komen opdagen.

HerrFer start en combineert vintage dubstep met een sterk geïndustrialiseerde sound. Hij zou in het begin van zijn set wel beter zijn best mogen doen op de mix. In het korte moment waarop hij hem finaal overpakt -van nummer op nummer- is HerrFer vanwege een tekort aan volume of equalizer onscherp en verliest daarmee impact. Deze eerste dj is echter vooral bruut in de industrial. Het is serieus diepe shit wat hij aan de man brengt. HerrFer levert een solide eindproduct, ondanks de haperingen bij aanvang.

Dimlite (live) luidt met laptop en microfoon de tweede ronde in. Hij bedient zich van een erg lange intro, zonder bas. Die beat komt uiteindelijk wel, maar de muziek kenmerkt zich vooral door ‘intelligent design’: een samenspel van tempo en geluiden die minder logisch samenhangen. Het zijn overwegend sferische tonen en daarom moeilijk dansbaar. Het publiek wil wel, maar kan niet echt. ‘Live’ in deze uitvoering doet dus wat flauwtjes aan. Tegen het einde weet Dimlite wel een bepaald hoogtepunt te bereiken, en er wordt zeker wat bewogen, maar vanwege de geringe interactie met het publiek is hij ietwat een nachtkaars die zichzelf uitblaast.

The Gaslamp Killer loopt al voor zijn optreden door de zaal en achter de andere dj’s langs, van alles roepend. Deze meneer doet denken aan een ontspoorde redneck, dus dat belooft wat. Zodra hij wil beginnen heerst er echter zo’n tien minuten doodse stilte. Hardwareproblemen? Hij roept nog wat vermakelijkheden de zaal in, maar daarvoor zijn we hier niet gekomen. Dan gaat het toch echt beginnen. Het is duidelijk dat de meeste bezoekers er speciaal voor hem zijn, want opeens staat de zaal veel voller dan eerder.  

De eerste vijftien minuten houd ik mijn hart vast. Ook TGK mag namelijk wel wat meer bas brengen. Zo niet, dan verdwijnt deze avond nog stilletjes in de doofpot. Maar waar TOKiMONSTA, eveneens lid van de Brainfeeder familie, meer blijft hangen in het zweverige, komt de moordenaar met de gaslamp eroverheen met een grof en gruizig geluid: een samenspel van acid, jaren negentig techno, een beetje hiphop en één perfect getimede rockplaat, afgezet tegen een muur van dubstep. The Gaslamp Killer is Aphex Twin meets T.Raumschmiere, zowel qua uiterlijk en misschien ook wat betreft muziek. Hij valt op door zijn energieke verschijning. TGK is de geschifte professor die alle hoeken van het podium gebruikt om op de maat van de beats met zijn schijnbaar geëlektrocuteerde bezweringen het publiek gek te maken. Hij is de instigator, de medicijnman met het heerlijke haar, de eerstvolgende gerecommandeerde apotheker. The Gaslamp Killer is de joker van de georganiseerde chaos en levert daarmee een subliem optreden. Hij heeft vooral één ding gedaan en dat is overtuigen van zijn geniale gekte.

Brutuzz heeft, na de leipo uit L.A., de twijfelachtige eer af te sluiten. Hij start met een degelijke uptempo plaat, maar het komt helaas over als een sissende druppel op een gloeiende plaat. Er is namelijk al overvloedig gekookt en geconsumeerd. Alle buiken zijn al verlekkerd vol van wat TGK ons heeft voorgeschoteld. Brutuzz mag het doen met nog maar een handjevol mensen en is daarom verplicht om nog een extra ‘z’ aan zijn naam toe te voegen. Maar wie maalt erom?! The Gaslamp Killer heeft de nacht al in zijn eentje gedragen, opgebouwd en weer afgebroken. Hij is werkelijk de bom.