Doornroosje is jarig en dat wordt dik gevierd, te beginnen met de terugkomst van Pavement. Velen wilden de reünietour van deze indiehelden uit de jaren ’90 bijwonen. En dan krijg je ook nog het Nederlands elftal als voorprogramma.

Eerder werd al aangekondigd dat het programma met Pavement als hoofdact en met zZz als voorprogramma veranderd werd opdat iedereen de halve finale van het WK voetbal tussen Nederland en Uruguay niet hoefde te missen. Die keuze bleek een gouden greep, want in sommige opzichten lijkt Pavement vanavond op het Nederlands elftal dat iedereen wil zien.

Het optreden van de vijf mannen uit Stockton, Californië is heel erg speels en gemakkelijk. Zij vinden elkaar zo makkelijk alsof zij nooit tien jaar zijn weg geweest. De combinaties en het samenspel zijn vloeiend, soms chaotisch maar altijd doeltreffend. Het plezier spat er vanaf. De perfecte voorzet van Dirk Kuijt op het hoofd van Arjen Robben, het gejuich en de uitzinnige vreugde na de 3-1 van een uitverkochte zaal, van een heel land, dat is de terugkeer van een ontzettend goed Pavement. Met gemak zetten zij de zaal naar hun hand. Gemakkelijker dan dat Oranje Uruguay opzij schuift.

Het zinderende en nerveuze einde van de wedstrijd heeft een impact op het publiek. Iedereen lijkt nog vol spanning te zitten. Ondanks hartelijk applaus blijft het ingetogen. Mogelijk dat frontman Stephen Malkmus hier een rol in speelt. Stoicijns staat hij helemaal vastgeplakt aan de linkerkant met zijn zij naar het publiek toe. Wel spreekt zijn laconieke en gekwelde stijl tot de verbeelding ,want die is nou eenmaal tekenend voor Pavement. De positieve energie komt toch van de overige leden. Het opgevoerde dansje tijdens We Dance schijnt het ijs te breken. De handen gaan meer de lucht in, er wordt steeds meer gejuicht, oplopend tot het hoogtepunt en slotakkoord Range Life. Roosje ontploft alsof iedereen hierop gewacht heeft. Iedereen is weer even terug in 1993.

Van het einde terug naar het begin, want men zou bijna vergeten dat voor en tijdens de wedstrijd de electro-rockers zZz speelden. Voor de wedstrijd is het stoempende drumwerk monotoon en doordringend, meditatief en opzwepend. Het is een mantra waarop je in de lotushouding wil dansen. Daarna verliest zZz het spoor en wordt het chaotisch en rommelig. Een rode draad is ver te zoeken. De zang gaat steeds meer lijken op het gebrom van een tyrannosaurus. Echter, in de rust van de wedstrijd swingen de oermensen van zZz. Alsof zij in een bandjescompetitie zitten en zich voor een kritische jury moeten bewijzen. Ineens is het ook heel erg leuk.
Maar wat als Nederland had verloren?