De zaal is vanavond een donkere ruimte met her en der ‘romantische’ noodverlichting, volgepakt met zwetende mensen en verstoken van airco. Noodweer heeft de stekker uit de stroomvoorziening getrokken vanavond. Maar vol verwachting klopt ons hart als iemand in een oranje wegwerkersvest met walkie talkie het podium komt oplopen. En ja hoor, er is goed nieuws. Okieson, vanavond in de vorm van frontman Sebastiaan van Bijlevelt solo, zal onversterkt een akoestisch optreden geven!

Het is een beetje onwennig zo, ook voor het publiek, en de taak waar Sebastiaan voor staat - een uitverkocht Roosje stil krijgen - is niet de makkelijkste opgave. Maar warempel, het lukt hem al met de eerste noot! Vanavond krijg je een goed beeld van zijn dunne, maar rauwe stem en de warme klanken van zijn goed gekozen gitaar. Het valt op dat Okieson ritmisch sterk is en zelfs akoestisch veel dynamiek in de nummers weet te brengen. In de rustige stukken is de bezieling in het tokkelspel duidelijk te horen, maar Sebastiaan lijkt zijn stem het best te kunnen gebruiken wanneer hij de controle kan laten gaan en kan uithalen met die rauwe knauw die je hart onvermijdelijk raakt.

En de ongelukkige omstandigheden houden zelfs Woven Hand niet tegen, ook zij stemmen toe met een compleet akoestische set. Je vraagt je een beetje af wat je ervan moet verwachten: deze band die is ontstaan uit de as van 16 Horsepower en in het voorprogramma van Tool staat…

De eerste tonen van de stem van David Eugene Edwards zijn meteen raak. Hij heeft een volume om door de hele zaal heen te reiken en blijft daarbij toch heel helder, toonvast en vol emotie. Gewoonweg indrukwekkend. Akoestisch merk je pas dat hij echt een fantastische stem heeft, maar dat hij ervoor kíest om deze minimaal in te zetten en dat wekt bewondering. De uitgeklede nummers zijn eerlijk. Het gitaarspel is simpel en eentonig, maar geeft daarmee de intensiteit waar Woven Hand bekend om staat. De drummer creëert een sprookjesachtige sfeer met zijn bijzondere bekkengebruik en als de contrabassist zijn strijkstok pakt, moet je gewoon smelten… En dan gaat het licht aan!

De band trekt zich vijf minuten terug om daarna alle twijfel waarom deze band opent voor Tool als sneeuw voor de zon te doen verdwijnen. Je wordt omver geblazen door een bas die zowel melodieus als ritmisch de band draagt. De toetsen brengen je in een ander universum en de zang met gitaar halen je weer terug op aarde om ontroerd te raken. Dit alles gecombineerd met een uiterst inventieve drummer die in zijn eentje de dynamiek lijkt te bepalen, terwijl de rest onverstoord verder speelt. David Eugene zit op een stoel aan de zijkant van het podium en de bassist staat center stage, maar een frontman schijnt er niet te zijn. Nooit eerder heb ik een band gezien die muzikaal zó in balans is, met niemand op de voorgrond en die ieders kwaliteiten respecteert. Je ervaart het concert als één lang durend nummer met alle verlies van tijdsbesef. Er is geen toegift, maar dat zou de roes ook hebben verpest…