FortaRock: pure nostalgie en volksvreugde bij Fear Factory en Suicidal Tendencies

Lees hier het verslag van de avond

Tekst: Jasper Konijnenbelt & Michael Weijers / Foto's: Bernard Bodt & Alexander Dijk ,

De avondprogrammering van FortaRock stond in het teken van de nostalgie. De levende legenden van Kreator, Fear Factory en Suicidal Tendencies zorgden voor een feest van herkenning met alle taferelen van volksvreugde van dien.

Lees hier het verslag van de avond

De populairiteit van de eerste band van de avond van FortaRock, Ensiferum, lijkt niet op te houden. Bijna iedereen is dan ook uitgelopen om deze Finnen aan het werk te zien. De band in kilt doet waar het zo goed in is, namelijk iedereen flink opzwepen en mee laten zingen met de pakkende folk-refreinen. De set heeft een goede balans tussen oud en nieuw werk. Het geluid is in het begin niet optimaal maar dit wordt gelukkig snel bijgesteld.

Pure nostalgie bij Fear Factory vervolgens. Dat de band ook nu nog bestaansrecht heeft bewijzen de leden met een verrassend sterke eerste serie nieuwe nummers, die het publiek direct de haren doen losgooien. De oudgedienden hebben er duidelijk plezier in. Zanger Burton C. Bell babbelt er lustig op los en dubbeldikke gitarist Dino Cazaress duikt constant grijnzend op aan de rand van het podium. De oude krakers aan het slot, als Demanufacture en Self Bias Resistor, werken als stront op een zwerm vliegen en als aan het slot dan ook nog publiekslieveling Replica wordt ingezet is de tent te klein.

Met het optreden van Kreator is de toon pas echt gezet en barst de hel los, letterlijk. De regen, waar iedereen al dagen naar snakt, zweept het publiek alleen maar meer op. Zo krijgen we de grootste moshpits die FortaRock tot nu toe gezien heeft. Mille blijft een ongekend sterke frontman die het publiek met gemak op zijn hand krijgt en op blijft zwepen, en voor de verandering zijn politieke standpunten eens achterwege laat. Ook technisch gezien staat de band als een huis en alle (inmiddels) klassiekers, waaronder Extreme Aggression, Enemy of God en Flag of Hate komen voorbij. Eigenlijk is een uur te weinig voor deze legendarische thrashers, maar het was genieten!

Killswitch Engage is met zijn melodieuze metalcore veruit de meest contemporaine band van het festival en daarmee een wat vreemde eend in de bijt. Toch worden de cleane refreinen door een stampvolle tent om het hardst meegezongen. Dat de mannen een foutloos uitgevoerde set weten te koppelen aan een uiterst opzwepende en vooral vermakelijke performance mag een prestatie van formaat genoemd worden. Vooral de capriolen van de in aerobics-outfit uitgedoste gitarist Adam Dutkiewicz werken op de lachspieren. De goede man laat geen moment onbenut om koddige onzin in de microfoon te brullen en blikjes bier tegen z’n voorhoofd te vermorzelen. De natuurlijke coolness van zanger Howard Jones is een perfect antidote en gezamelijk bouwen ze een absoluut volksfeestje. Een welhaast perfecte performance met de grootste cirkelpit van de dag als beloning.

Hoewel, bij de levende legendes van Suicidal Tendencies is het natuurlijk ook direct goed raak. De opkomst van half-god Mike Muir alleen al doet het gehele veld kraaien van plezier en door te openen met culthit You Can’t Bring Me Down is de winst al binnen. Wat een band is dit toch en wat een rugzak aan hits slepen ze in hun kielzog mee. Ook fijn: de band bestaat vrijwel volledig uit sessie-muzikanten waardoor de technische hoogstandjes je in rap tempo om de oren vliegen. Als aan het slot de nodige vrienden het podium oprennen – inclusief dikke Dino van Fear Factory – is het einde zoek en kan slechts een Nederlands wereldkampioenschap deze euforie evenaren.

Hoewel aflsuiter Bullet For My Valentine minder goed in de line-up lijkt te passen, is het gezien de vele jonge fans op het terrein wel een populaire band. Helaas moet toch geconstateerd worden dat de band tijdens het optreden nog steeds niet erg gepast lijkt te zijn. Of zal het dan toch aan het openbaar vervoer liggen? Veel meer mensen dan eerdergenoemde jonge fans zijn er namelijk niet te bekennen. De tent is amper halfgevuld en dit lijkt de band zelf ook lichtelijk te verbazen. Vooral oudere nummers als Scream Aim Fire en Waking The Demon slaan aan. Hoe dan ook, de mensen die er zijn kunnen het zeker waarderen en zingen luidkeels mee. Van een band van dit kaliber mag verwacht worden dat ze een strakke show neerzetten, en dit doen ze dan ook zonder problemen. De zanger is goed bij stem. Voor velen zal Suicidal Tendencies echter de afsluiter geweest zijn.