Tijdens de tour van The Horrors ter ere van hun nieuwe plaat Primary Colours doen ze vanavond Doornroosje aan. Deze plaat verscheen in 2009 en werd bejubeld in de Britse pers.

Het voorprogramma wordt verzorgd door bevriende band S.C.U.M, die The Horrors tevens vergezellen op hun tour. Ook S.C.U.M – met een vrouwelijke drummer – heeft een soort retro goth punk geluid. Het geluid is wel wat zwaarder en het tempo trager dan dat van The Horrors, maar in die zin een goede opwarmer. Het optreden van S.C.U.M is een mooie herbeleving van vergane tijden van enkele decennia geleden.

Na een korte pauze waarin de dj toepasselijke platen draait en het podium wordt omgebouwd, wordt het plotseling donker en stil in de zaal. Een lichtshow trekt alle aandacht en uit de boxen klinkt een collage van klanken. De nevelmachine draait op volle toeren en met flitsen en kleuren wordt het publiek op het komende optreden voorbereid. Na zeker vijf minuten soundscape en lichten klinkt het geluid van een orgel en betreedt de band het podium. The Horrors nemen de zaal over. 

De band is, stijlgetrouw, gekleed in het zwart. Zanger Faris Rotter lijkt op podium nog langer dan hij al is, en tussen zijn dominante zangbijdragen en grootse gebaren loopt hij cool op het podium rond. The Horrors spelen bijna alle nummers van het actuele album Primary Colours en de volgorde is grotendeels net als op plaat. Het rustige I Only Think Of You komt heel mooi uit de verf. En net als op het album is Sea Within A Sea het laatste nummer van het optreden, dat in volle lengte van bijna acht minuten gespeeld wordt, waarvan zowel band als publiek genieten. De toegift bestaat uit nummers van de debuutplaat Strange House.

Live mis ik het ‘valse’ en heel unieke choruseffect op gitaar en keyboards van de plaat. Maar tijdens een optreden is dit natuurlijk niet makkelijk te realiseren, als de zang zuiver moet blijven. Daarnaast vraag ik me af waarom de gitarist een oscilloscoop aan zijn versterker heeft aangesloten. Dit lijkt niets voor de sound te doen, althans daar is niets van te horen. Wel is het een mooie gimmick voor de oplettende kijker.

De show van The Horrors houdt zich aan de voorgegeven stijl en geluid van de jaren tachtig dark wave / gothic rock / punk met als groot pluspunt de mooie en gepaste lichtshow.