Het is al erg druk in het Oranje Koffiehuis als Shannon Lyon zijn gitaar pakt voor het eerste nummer. Het publiek lijkt niet bepaald geïnteresseerd in de Canadees, want terwijl hij al een tijd aan het spelen is, kletst iedereen er nog gewoon doorheen. Shannon Lyon maakt rustige folk die rechtstreeks uit de jaren ’60 lijkt te komen. Leuk voor de liefhebber, maar deze muziek is al eens gemaakt en echt vernieuwend is het dus niet. De muziek is voor een paar nummers wel leuk, maar het klinkt allemaal hetzelfde. De enige variatie zit in het gebruik van de mondharmonica. Shannon’s liedjes zijn vrij neerslachtig van aard en dagen niet uit om te gaan bewegen.

Het publiek lijkt Shannon Lyon wel te waarderen, ondanks de geringe belangstelling. Niet vreemd, het lijkt erop dat de mensen hierdoor weer aan hun jeugd terugdenken. De muziek past het beste op de achtergrond, dat hebben de meeste mensen wel door. Slechts een handjevol zit met het gezicht richting het podium, terwijl de rest doorgaat met het gezellige samenzijn. Het volk in het Oranje Koffiehuis is opvallend vriendelijk: terwijl iemand (per ongeluk) voor me gaat staan, is er direct spijt en berouw. “Ik ga toch niet voor je staan? Ik zal direct wat zakken”, zegt de bezoeker in kwestie. Verbazing, want dat maak je tegenwoordig niet meer mee. Ouderwetse sfeer in een ouderwets café met ouderwetse muziek. Dus, wie terugdenkt aan de Summer of Love en de mooie hippietijd: Het Oranje Koffiehuis is dé plaats voor een fijne avond vol classic vermaak!