Deze middag wordt geopend door Bates Motel. De Arnhemse hardcore/punk band weet een goede strakke, maar korte set neer te zetten. Dit is tevens ook de cd-release voor hun nieuwe album Tired Eyes Between Blood Red Thighs. Het publiek wordt prima vermaakt en er wordt veel bier gedronken, er wordt zelfs een kleine poging gedaan om een pit te bouwen. Omdat het publiek nog een beetje mak is, springt de vocalist van het podium en raast door de zaal heen als een wervelwind om het publiek een beetje wakker te schudden met zijn geschreeuw. Naast me hoor ik opmerken dat hun vocalist er veel te lief uitziet om serieus genomen te worden. In vergelijking met het publiek is dit ook zo, maar deze Arnhemse band stelt me niet teleur.

Na de rookpauze is het tijd voor de Duitse band SS-Kaliert. Vergis je niet, deze band is geen neonazigroep ook al lijkt het door de naam zo. Origineel heette deze band ‘Es Eskaliert’. Ze hebben de ‘Es Es’ ingeruild voor SS, omdat dat beter oogde voor hun logo. Ik heb veel over deze band gehoord en heb dan ook hoge verwachtingen. Als de band het podium opkomt springt hun Aziatische gitarist meteen in het oog met zijn blauwgroene haar en zijn vele tatoeages die zich ook in zijn gezicht bevinden. De band is muzikaal gezien super strak, ze spelen onvervalste hardcore punk zoals het moet klinken. De vocalist brult er als een boze beer overheen waardoor het punkgehalte wat minder wordt en het wat meer naar hardcore neigt. De laatste drie nummers gaat de microfoon het publiek in en zingt iedereen uit volle borst mee. Vooral hun nummer Ich Hasse Dich is erg catchy.

Dan is het de beurt aan Disturbance om zich op het podium te vertonen. Deze band uit Rotterdam is een tijdje uit elkaar geweest, maar zoals de site van Willemeen al aangeeft: “Disturbance is terug!!! en Arnhem krijgt het genoegen ze als één van de eersten mogen te ontvangen! Baasheid!” En of Arnhem ze goed ontvangt. Veel sing-a-longs, veel stagedives en mensen die op het podium klimmen. Het is één grote chaos. Ze brengen je terug naar de jaren waarin punk nog leefde.

Eindelijk is dan het moment daar voor The Casualties uit New York. Deze band heeft zichzelf al bijna drie jaar geleden op precies dezelfde plek bewezen. En toch weer laten deze oude punkers zien dat je op zo’n leeftijd nog steeds uit je plaat kan gaan zonder een hartaanval te krijgen. Hun performance is dan ook geweldig. Het haar van de vocalist valt in het niets bij alle hanenkammen van de avond, het bestaat uit talloze lange pieken die er aan het eind van de avond slap bij hangen. Helaas is het publiek bij The Casualties inmiddels volslagen lam en kijken de meesten alsof ze niet wetten hoe ze opeens in de Willemeen in Arnhem terecht gekomen zijn. Nog wat kleine stagedives, een enorme sing-a-long bij een cover van The Ramones, Blitzkrieg Pop, nog wat andere liedjes, twee toegiften en het is gedaan. Het is een avondje om nooit te vergeten.