Het tweetal André Kuijpers en Sjaak Thijssen deelt een ruime ervaring in het bezoeken en organiseren van concerten, maar bovenal de liefde voor kwaliteit op het podium. De krachten zijn gebundeld in het nieuwe initiatief FrontRow, een stichting met als doelstelling een podium te creëren voor muzikanten die (meer) aandacht verdienen. Goed nieuws voor liefhebbers uit de regio, al zullen lokale muzikanten niet snel kunnen rekenen op een uitnodiging. FrontRow richt haar pijlen het liefst buiten de landsgrenzen. Vanavond is de aftrap. De zaal van café Trianon is van klapdeur tot podium gevuld en de sfeer is gemoedelijk en ontspannen.

Het geroezemoes uit de zaal verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer Kim Janssen zijn eerste tonen de zaal in fluistert. Alle aanwezigen zwijgen alsof er een zeldzame vogel was neergestreken die men onder geen beding wil wegjagen. De jonge Groninger zingt breekbare liedjes, afkomstig van zijn debuutplaat The Truth Is, I Am Always Responsible en begeleidt zichzelf op akoestische gitaar. Dit keer dus zonder band, strijkers en koor, maar heel alleen op de bühne. Zijn broze stemgeluid gaat door merg en been en klinkt zowel droevig als hoopgevend. Op momenten slaat de stem over en is het zelfs een beetje vals, maar in het plaatje van een dichter met een zekere lijdensdruk werkt dat alleen maar in zijn voordeel.

Tussen de liedjes door maakt Kim een schuchtere indruk, maar weet bij het derde nummer wel het publiek te verleiden om het achtergrondkoor te zijn. Het gaat om twee tonen die als warme laag onder het refrein moeten komen liggen. Het effect is prachtig. Het eerste refrein doet Kim exact met het publiek mee, maar vervolgens zingt hij over de gelegenheidszangers heen. Heel subtiel dirigeert hij wanneer men moet inzetten. Het hoogtepunt van zijn optreden.

Na een korte pauze is het de beurt aan het akoestische indie duo Rue Royale. Omdat Kim Janssen en Rue Royale al een tijd samen op tournee zijn, is er in de loop der tijd een live samenwerking ontstaan. Bij een handvol nummers duikt de singer-songwriter op als bescheiden toetsenist in de schaduw van het Brits/Amerikaanse echtpaar. Rue Royale is hypnotiserend en spannend. De zaal zwijgt zo mogelijk nog harder dan bij de openingsact. Zanger/gitarist Brookln Dekker en zangeres/percussioniste Ruth Dekker laten invloeden doorklinken van onder meer Nick Drake. De twee stemmen klinken heel fijn samen, zeker wanneer ze elkaars toonsoort verlaten ontstaat een zuivere synergie. Tussen de nummers door maken de twee een schattige indruk en zo nu en dan is de droge humor en zelfspot aandoenlijk.

Naarmate de betoverende set ze verder voert op een pad van treurnis en geluk, worden de toeschouwers alsmaar uitbundiger en enthousiaster. Dit geldt zeker ook voor de heren van FrontRow. Ze genieten zichtbaar van deze succesvolle eerste stap, die hopelijk leidt tot meer van dit soort kwalitatief hoogstaande programmeringen. Enige dissonant vanavond is de ingehuurde presentator. Mensen vragen “hun smoel” te houden was niet alleen ongepast, het was vooral ook overbodig. Daar zorgden de muzikanten zelf wel voor.