Aan Mozart, Hip Guy de taak om als eerste de aandacht naar zich toe te trekken vanavond in Piecken. Dit is een van hun eerste optredens in deze formatie, dat is soms wel te merken. De nummers moeten nog wat gladgestreken worden, met name de overgangen gaan soms van de hak op de tak en kunnen dus beter. Maar wat kunnen we ze kwalijk nemen: ze zijn jong en hebben nog genoeg tijd voor de boeg om hier aan te werken. Vanavond horen we gewoon een fijn potje rock met flink wat invoeden uit de britpop en hier en daar ontdek ik een vleugje psycho- en rockabilly. Met name de basgitarist laat zien goed overweg te kunnen met zijn instrument en gitarist Roel verdient zijn sporen momenteel natuurlijk al bij The Vlegels.

Door de setting op het kleine podium staan de gitarist en bassist - die beiden ook zeer aardig de vocalen voor hun rekening nemen - tegenover elkaar en dus met hun zij naar het publiek. Hierdoor komt het geheel soms wat ontwennig over. Ik zeg: iets meer overtuiging bij de optredens, gewoon lekker knallen en zorgen voor wat meer strakheid, dan zie ik deze band zeker verder komen. De ideeën voor de nummers zijn pakkend en hebben genoeg potentie.

Op het podium stijgt de gemiddelde leeftijd even een stuk, het is namelijk tijd voor Monokraft. Met het eerste nummer worden we in trans gebracht en meegevoerd door een dromerig landschap van geluid, om daarna wakker geschud te worden met een wat sneller en rockender vervolg. De set van de heren wisselt steeds tussen bezwerende en meer up-tempo nummers. Ondanks dat de muziek niet echt past bij de andere twee bands, kan niemand ontkennen dat de band professioneel en strak overkomt. De leden hebben duidelijk kaas gegeten van optreden en de zanger is gezegend met een zeer goede stem.

De band is dan ook al langer aan het werk en heeft al de nodige optredens en opnamens op haar naam. Muzikaal gezien doet het mij een beetje denken aan Coldplay, afgewisseld met indie en psychedelische effecten. Alleen die pot (die vooraan het podium staat om geld voor de bands in te deponeren), daar zien ze wel erg graag geld in verdwijnen blijkt uit de veelvuldige oproepen. Een prima band die meer reactie uit het publiek had verdiend.

Tijd voor meer ‘jonkies’. Phoenix Park is momenteel hard aan de weg aan het timmeren. En vanaf het eerste nummer bewijzen ze al waarom er met zoveel lof over hen gesproken wordt: dit knalt als een gek! De nummers staan bol van de rock en rock-’n-roll en worden in rap tempo de zaal in geslingerd. Met name lof voor de zanger, die vol overtuiging zijn gal uitspuwt en een dijk van een stem heeft.

Met het grootste gemak worden we vanavond verwend met nummers in het verlengde van Led Zeppelin, The Stooges en ga zo maar door. De lichtman lijkt ook plezier te hebben met zijn speelgoed, want de laser, stroboscoop en blinders die bijna de hele set door aan staan, beginnen soms wel lichtelijk op de zenuwen te werken. Maar ach, hij zal ook wel enthousiast geweest zijn. Ik ben overtuigd!