Stukafest, het grootste culturele studentenfestival van Nederland, pakt voor de tiende keer uit in Nijmegen, de stad waar het allemaal is begonnen.

Om een avond vol optredens te kunnen bijwonen moet je natuurlijk eerst wat eten. Daarom maar eerst even bij de Grote Broek de StukaHap pakken. Na deze heerlijke maaltijd snel naar het eerste optreden: Go Back To The Zoo (GBTTZ). Bij binnenkomst blijkt dat bij de eerste sessie voornamelijk pers aanwezig is: van Campus TV tot de Volkskrant. Ook de burgemeester van Nijmegen, Thom de Graaf, is aanwezig. Voordat GBTTZ Stukafest mag inluiden, knipt De Graaf eerst - als officiële opening - een waslijn met sokken door. GBTTZ start gelijk sterk met zijn eerste single Beam Me Up. Ze klinken als The Kooks, wat er dan ook voor dat zorgt dat halverwege het nummer de vrouwelijke groupies al met de voetjes van de vloer gaan.

Het vierde en tevens laatste nummer [ja, je hebt maar een half uur te spelen!!] is de nieuwe single Electric. Dit lekkere catchy nummer geeft je extra energie en gaat het dus ook zeker goed doen op de festivals deze zomer. Zanger en Nijmegenaar Cas Hieltjes is wel te spreken over Stukafest: “Leuk om op een andere locatie te spelen. Gewoon bij iemand op de kamer. Hier staat gewoon een bed!” Door het grote aandeel pers en omdat het nog vroeg op de avond is, is de sfeer nog niet top. Maar ik verwacht dat dit bij de komende optredens, waar meer studenten aanwezig zijn, anders zal zijn.

Nog met Electric in mijn hoofd ga ik op weg naar cabaretier Diederik Smit. Ik ben op tijd en gelukkig maar, want ik kan nog net een plek bemachtigen. Eén stoel is bezet door een banaan. Het is volgens Diederik ook essentieel dat iedereen de banaan kan zien, want we zijn namelijk allemaal aanwezig bij de show: ‘Wie krijgt de banaan’.

Vanaf het begin is al duidelijk dat Diederik van spreekwoorden en voetbal houdt. Hij weet binnen korte tijd iedereen aan lachen te krijgen, mede dankzij een in het publiek aanwezig krijsende studente. De actualiteiten doen het ook goed. Vooral het medisch nieuws: “Rob de Nijs is uit elkaar. De Nijs wilde echter niet reageren.” Op het einde zit het publiek live in de show en wordt de banaan uitgereikt aan de dame op de eerste rij met de vraag: “Wat ga je nu doen nu je die banaan hebt gewonnen? Ga je stoppen met werken of geef je de helft aan een goed doel?”

Dan op weg naar BluefisH. Deze Dordtse broers spelen normaal gesproken punk-rock-’n-roll, maar hebben deze avond iets anders in petto. De basgitarist is namelijk afwezig en daarom speelt de drummer bas en gebruikt de toetsenist een ritme-ei. Iedereen zit lekker op kussens op de grond te luisteren naar de, op een kleine versterker na, akoestische set.

Met heldere stemmen zingen de broers verschillende nummers, over paarden en een Russisch meisje. Door verschillende toonhoogtes en mimiek te gebruiken, brengen ze de countryachtige muziek effectief over. Het beste moment van het optreden is als de aanwezige cameraman de zang overneemt en daarmee iedereen verrast. Een zeer geslaagde sessie waarna het publiek ook volmondig om nog een nummer vraagt.

Snel de fiets pakken en haasten naar de volgende act in een mooi herenhuis waarin de lichten al gedimd zijn. Hier treedt namelijk de singer-songwriter Florian Wolff voor ons op. Hij speelt lekkere ‘feel good’ muziek en heeft zodoende wat weg van Jack Johnson. Florian introduceert elk nummer met een praatje. Zo ook bij het nummer Umbrella. Als reactie daarop zingt het publiek gelijk de eerste regels van het gelijknamige nummer van Rihanna waar Florian om moet lachen. Naast eigen nummers speelt Florian ook een eigen versie van het nummer All That She Wants van Ace of Base. Florian heeft een krachtige stem en krijgt het publiek stil van ontroering.

Al met al was het een geslaagde avond. Nu maar wachten tot volgend jaar en een grotere kamer nemen zodat dan bij mij het dak eraf gaat!

Lees hier deel twee van het verslag!