Voor Monks Avenue komt het optreden in Willemeen eigenlijk een week te vroeg, want hun cd is pas vanaf komende week verkrijgbaar. Live is het inderdaad een rockband met voldoende potentie. De nummers steken goed in elkaar, lekkere catchy riffs met een funky inslag. Muzikaal gezien is het goed, maar en toe klinkt de zanger net iets te veel emo. Een stijl die na een paar nummers behoorlijk op je zenuwen kan werken. Gelukkig wordt dat opgevangen door de drummer die ook een aardig potje meezingt. Voor de broodnodige variatie zeggen we maar zeggen. Monks Avenue draait nu ongeveer een jaartje mee en dat is vooral nog te merken aan hun podiumpresentatie, deze is nog vrij statisch. Het kan allemaal net wat spectaculairder, zo staat de bassist vrijwel de gehele set in een donker hoekje. Maar als de band daar wat meer aandacht aan besteedt en op hun cd voldoende funky nummers staan, dan komen de jongens uit Eindhoven er wel. Zeker met de support van de meegereisde fanclub die trouw alle optredens afloopt.

Babarella laat zien hoe je een energieke rockshow neerzet. Hun performance is minstens zo explosief als hun muziek. Dit is rock zoals rock moet klinken. Korte geluidsuitbarstingen die gevolgd worden door rustige passages, die gelukkig net zolang duren als het knipperen van je oog. Het is alweer meer dan een jaar geleden dat Barbarella de debuutplaat Neon City uitbracht. Het wordt tijd dat ze de volgende stap zetten en met een volwaardige fulllength op de proppen komen. De ervaring die ze hebben opgedaan met het spelen door het hele land in de Popronde moet nu toch maar eens te gelde gemaakt worden.  Barbarella laat het Arnhemse publiek zien dat goede rock niet van ver hoeft te komen.

De meest ervaren band deze avond is Navarone. Zij gaan verder waar Barbarella gestopt is, met vuige stonerrock die je bij je strot grijpt, inclusief meesterlijke gitaarduels tussen de beide gitaristen. Het is te hopen dat de jongens van Monks Avenue goed opgelet hebben, want van deze band kunnen ze nog een hoop leren. Het plaatje wordt helemaal compleet als aan het einde van de set nog de nodige portie psychedelica wordt toegevoegd. Het was om te smullen. En dat deze band ballen heeft laten ze zien als ze met een gewaagde cover hun set afsluiten: Whole Lotta Love van Led Zeppelin.

Na een avond die qua spanning perfect opgebouwd was, is het de vraag of de laatste band, The Mad Trist, de hoge verwachtingen kan inlossen. Met optredens op Noorderslag 2010 en in De Wereld Draait Door, een cd presentatie in Paradiso en een debuutplaat geproduceerd door niemand minder dan Torre van De Staat, is de band de laatste tijd behoorlijk gehypt. Het begin van de set wordt nogal plichtmatig afgedraaid, alsof ze bang zijn om foutjes te maken. Pas aan het einde komen ze echt los, als ze de korte rocksongs laten voor wat het is en een lekker lang nummer inzetten waarbij ze eenmalig alle registers opentrekken. Maar dan is het eigenlijk al te laat, Willemeen is inmiddels al half leeg gelopen. En dat is eigenlijk jammer, want The Mad Trist heeft voldoende potentie om heel Willemeen plat te spelen. Alleen vanavond zat het er niet in. Een gemiste kans.