Hoewel Lea Kliphuis, artiestennaam Lea, woonachtig is in Nijmegen, is ze vanavond te zien in Arnhem. Dat Nijmegen niet alleen een 'Rockcity' is bewijst ze daar. Toch bedenk ik even, oei, daar hebben we weer zo'n singer-songwriter.

Op het podium staat een jonge bescheiden vrouw die zichzelf begeleidt op haar gitaar. Ik heb een zwak voor singer-songwriters, maar vaak weet ik het (vooral live) na een aantal nummers wel. Slechts een enkeling weet zich staande te houden en het publiek te blijven boeien. Luxor Live is in ieder geval muisstil, dit tot verwondering van Lea zelf.

Lea zoekt het met haar liedjes in de alt country-hoek, maar ik ben eigenlijk nog naar een naam aan het zoeken waar ik haar mee wil vergelijken. Ik kom er niet uit, tot ze de piano erbij haalt. Zou Bruce Springsteen eigenlijk ook piano kunnen spelen, vraag ik me af? Inderdaad, dit is de naam waar ik naar zocht.  Lea doet denken aan zijn akoestische werk. Maar misschien gaat dat toch wat ver, want wat ik niet bij haar hoor is de kracht. Ik hoor juist gevoel: zakdoekenmuziek.

Boeiend is het halve uur dat ze speelt zeker. Ik zou echter nog graag meer power zien. Een band of muzikant erbij, meer afwisseling nog met de piano? Iets moet er gebeuren, want dat ze liedjes kan schrijven en ze kan vertolken dat bewijst ze vanavond. In het najaar komt haar debuut uit. “Ik zie jullie in de grote zaal”, grapt ze nog. Wie weet.

Awkward I bestaat uit Djurre de Haan, al dan niet aangevuld met andere muzikanten. Eigenlijk zou hij Luxor Live in december al bezoeken als opwarmer bij Moss, maar door de slechte weersomstandigheden kwam de inmiddels in Amsterdam woonachtige De Haan niet verder dan Utrecht. Vanavond dus wel. Hij had er goed over nagedacht hoe revanche te nemen.

Aanvankelijk speelt hij met ex-bandlid Johan en gitarist Diederik Nomden, maar daar worden al snel drie Hospital Bombers-leden aan toegevoegd. Het gaar er in eerste instantie wat rommelig aan toe op het podium, maar langzaam begint de 'rockstar'-machine te lopen. De liedjes komen grotendeels van het vorig jaar verschenen I Really Should Whisper. Al zijn er ook nieuwe songs te horen. Vijf personen die het werk van De Haan ten gehore brengen lijkt wel wat te veel van het goede.

Awkward I maakt geen rockmuziek. Wat ze wel brengt is ingetogen melodieuze indie. Als de band de rust heeft gevonden met een meer akoestische inslag, waarbij met name de viool van Susanne Linssen meer tot haar recht komt, dan komt het helemaal goed. Uiteindelijk wordt er afscheid genomen van de band en brengt Djurre nog een aantal nummers solo. Eigenlijk heeft hij al die mensen helemaal niet nodig. Hoe goed, enthousiast en afwisselend het optreden ook is.