Bandito – St – Eelco van Eldijk

Het zal even wat stiller zijn rondom stonerband Bandito, omdat gitarist Tommy 2,5 maand in den verre bivakkeert. Maar voor zijn tijdelijke vertrek werd de Bandito-ep in een volle en luidruchtige NDRGRND gepresenteerd. En die ep, die mag er wezen hoor. Bandito laat horen waar ze nu staan. In tegenstelling tot de wetenschap dat deze band pas slechts een jaar in deze samenstelling speelt, klinken de boefjes hecht en ervaren op het vier nummers tellende schijfje.

De ep opent met het prijs-en-mee-blér-nummer bij uitstek, For No One en laat je daarna een kwartier niet meer los. Het geluid op deze titelloze plaat is nog wat aan de magere kant, maar een groot pre is dat alles hoorbaar is en de band niet strandt in een diepe laag drijfzand, wat bij sommige van de jonge bands in het stonergenre nog weleens het geval is. Bandito laat met dit wapenfeit horen dat het er ook in 2010 klaar voor is!

Automatic Sam – Hot Foot Oil (cd)  - Eelco van Eldijk

Pieter Holkenborg kan niet stilzitten. Hij speelt en speelde in legio bands (Shaking Godspeed, Woost, Titchwood) en heeft ook ‘zijn’ Automatic Sam. Zoals bekend zit er in de Achterhoek allesbehalve iets achterlijks in het leidingwater, het rockt er als de neten zo weten we van The Bloody Honkies, Sugartoosh en het zojuist al aangehaalde Shaking Godspeed. Ook Automatic Sam rockt. Hot Foot Oil is het eerste volbloed wapenfeit van het viertal. Het is een ruw, maar goed overdacht rockalbum geworden dat geen moment verveelt.

Automatic Sam is een allesvreter, maar in de maag mengen de invloeden tot één substantie die als een eigen smoel bekt. Van Guess Who naar Morphine (zonder sax), naar het onvermijdelijke Queens Of The Stone Age. Zo zijn er nog veel meer invloeden te ontdekken. Maar alles blijft behept met een typische relaxte groove die Automatic zo herkenbaar maakt. Ook het geluid van Hot Foot Oil is dik in orde: mooie holle, divers klinkende gitaren, diepe bas en droge strakke drums: een warm bad waar het goed toeven is. Fijne rockplaat van een fijne band die het hopelijk nog ver gaat schoppen.

Vapourtrail – St (demo) – Jasper Konijnenbelt

Vapourtrail doet aan crunchy rockniemendalletjes met een vlaagje Gang Of Four. Kent u dat geluid van de tandartsboor? Ik niet, want ik poets mijn tandjes altijd goed, maar van horen zeggen heb ik begrepen dat het geluid zelf al pijn doet. Zo is dat bij vlagen ook met de vrouwelijke zangstem bij de crunchy rockers van Vapourtrail. Bij vlagen dus, want wanneer er een lijstverbinding wordt aangegaan met de leadgitarist ontstaat er een fijne wisselwerking en kleurt de stem mooi bij het palet aan effecten.

Feit is wel dat ieder bandlid er wel een keer stevig naast zit. Dat heeft ook z’n charme natuurlijk en geeft aan het geheel een wat wrange post punk smaak. Die post punk zit ‘m met name in het leadgitaarwerk, dat door een aantal schrapende effecten lekker kan schuren. Zo’n huis-tuin-en-keuken-akkoordenriffje waarop het matige Elephant leunt kan dan weer echt niet. Een beginnende band die naar mijn bescheiden mening eerst een paar muzikale knopen had moeten doorhakken alvorens muziek te vereeuwigen. Het oefenhok in, lekker spelen en dan de wereld veroveren.


Sweet Acid – St – Eelco van Eldijk

Er zijn hoogvliegers en vliegers die minder hoog komen. Sweet Acid behoort tot de laatste categorie. Hoewel het te allen tijde te roemen valt als lieden de instrumenten oppakken om samen een band te vormen, wil toch het resultaat niet altijd ten positieve uitpakken.

De ideetjes van Sweet Acid zijn best aardig, maar het zijn voornamelijk de vocalen en teksten en het totaalgeluid waarmee Sweet Acid zichzelf de nek omdraait. De volgende plaat maar niet opnemen bij de oom van één van de bandleden ergens op een zolder in Verweggistan. De neo grunge/rock/metal van Sweet Acid is er nu simpelweg nog niet klaar voor om op plaat geslingerd te worden, maar wie weet wat de toekomst gaat brengen.