Rees-Haldern - het decor van het jaarlijkse Haldern Pop festival - mag dan niet in Gelderland liggen, stiekem vinden we helemaal niet erg om jaarlijks 40 km over de grens Duitsland in te trekken en te doen alsof dit ook òns feestje is. Ook dit jaar weet het kleinschalige festival een indrukwekkende lineup voor fijnproevers neer te zetten. Op 14 tot 16 augustus zullen onder andere The National, Yeasayer, Mumford and Sons, Blood Red Shoes en Triggerfinger hun opwachting maken op het sympathieke festival.

Maar wat maakt Haldern nu juist zo’n succes? Met een kop koffie filosofeerden we daarover met initiatiefnemer Stefan Reichmann, en hadden we het en passant ook nog over de ambities van het festival, de splinternieuwe Haldern Pop Bar en zijn geheime tips.

Momenteel zit het festival al een paar jaar op een capaciteit van zo’n 6000 bezoekers. Hebben jullie ooit de ambitie gehad om Haldern verder uit te bouwen?
“Eigenlijk niet. We hebben wel de kans gehad om verder uit te breiden, maar we vinden het niet echt bij het karakter van Haldern passen. Zo kregen we in de jaren ’90 ooit eens Sting aangeboden. Een geweldige artiest natuurlijk, maar als je aan acts van dat kaliber gaat beginnen is het natuurlijk niet meer het Haldern festival, maar meer een Sting concert dat een grote schaduw zou werpen over de rest van de line-up. We hebben toen definitief het besluit genomen om een festival op te zetten dat meer gaat over het ‘ervaren van een festival’ dan om het trekken van zoveel mogelijk publiek. Haldern is meer een ontdekkingsfestival. Mensen hebben de tijd om op de camping een beetje te relaxen, een gezellig kampvuurtje te maken en muziek te ontdekken.”

Wat maakt Haldern zo speciaal in jouw ogen?
“Dat het zoveel moois en goeds los maakt in mensen. Niet alleen bij het publiek, maar ook bij onze vrijwilligers en de artiesten. We maken het festival hier zelf met de mensen uit Haldern. Mensen die hier zijn opgegroeid en inmiddels zijn verhuisd komen rondom het festival weer terug om mee te helpen. En dat is inclusief kunstenaars, striptekenaars, professionele filmtechnici... Zo hebben we dit jaar een cartoonist op bezoek die tekeningen over het opbouwen van het festival gaat maken en die gebruikt voor een stripverhaal. Dat soort initiatieven is wat voor ons het festival zowel kenmerkt en zo mooi maakt. Het is echt een ‘heart affair’. We hopen ook dat onze bezoekers hier ideeën, verhalen en muziek verzamelen om de rest van het jaar mee door te komen.

Het doet me ook denken aan een mooie parabel. Je hebt eekhoorntjes die nootjes verzamelen voor de winter, maar er is er ook eentje die er voor kiest zonnestralen te verzamelen. Verbaasd vragen de andere eekhoorns aan hun kameraad waarom hij geen nootjes verzamelt. “Maar jullie verzamelen toch al nootjes?”, antwoordt de eekhoorn. “Als jullie voor het eten zorgen dan zal ik jullie straks in de winter al mijn verhalen vertellen over de zonnestralen die ik nu verzamel. Daar wordt de winter meteen een stukje minder koud op.”

Je gaf ook aan dat artiesten delen in die beleving.
“Klopt. We proberen die warme, relaxte festivalsfeer net zo goed voor de optredende artiesten te creëren. Gewoon een eenvoudige backstage ruimte waar ze een potje voetval kunnen spelen, bij het kampvuur kunnen zitten, kunnen relaxen bij een meer. Net als het publiek moeten ze zich volledig kunnen ontspannen. Geen nerveus gedoe met leden van de pers die kriskras er doorheen wandelen en constant foto’s willen maken.

Er is ook groot respect tussen de artiesten onderling. Zo trad Paolo Nutini hier ooit op en liep hij naderhand de zanger van The Kooks, Luke Pritchard, tegen het lijf. “Normaal gesproken vind ik mezelf de beste zanger op Aarde”, begon Luke, “Maar nu ik jou gehoord heb... Toen ik m’n ogen dicht deed leek het wel of ik Marvin Gaye hoorde.” Uiteindelijk hebben ze bij het kampvuur samen een aantal nummers van John Martyn op akoestische gitaar gespeeld. Dat zijn echt de briljante momenten waarvoor je het allemaal doet, dat gevoel van saamhorigheid in alle lagen van het festival.”

Jullie hebben nu ook de Haldern Pop Bar in het dorp erbij als locatie, een speciale kroeg waar regelmatig live-optredens plaatsvinden (o.a. Tim Knol).
“We hebben inderdaad de kans gekregen van de gemeente om dit als uitvalsbasis voor de rest van het jaar te gebruiken. En ergens is het ook wel mooi: het festival komt tenslotte voort uit het harde werken van het hele dorp, dus dan is dit een perfecte mogelijkheid om de rest van het jaar iets terug te geven aan de gemeenschap. We hebben vijf jaar gekregen om dit tot een succes te maken, en we zijn nu hard bezig om stapje voor stapje ook de Haldern Pop Bar tot een begrip te maken in de regio. De acts die hier optreden krijgen te eten en een slaapplek, gage wordt verdiend door te spelen. Na het optreden gaan we met een hoed rond en van die opbrengsten betalen we de faciliteiten van de bar en 50% is voor de artiest. Kleinschalig, maar het past wel bij het karakter van Haldern.”

Voor wie denk je dat er nu een doorbraak staat te wachten na Haldern 2010?
“Ik denk dat Efterklang op weg is om een grote band te worden. Maar ook Dan Deacon zou wel eens hoge ogen kunnen gooien. Hij bepaalt tien seconden voor de show wat hij gaat doen, speelt hij in het midden van de tent of staat hij gewoon op het podium. Tallest Man On Earth heeft ook een hele grote kans om door te breken. Zo kan ik ook nog Rox noemen, veel mensen praten erover, ik ben erg benieuwd wat ze er live van maken. Dan nog Esben and the Witch, zij hebben de kans om groter te worden dan The xx. Het is spannender dan The xx wat mij betreft. Mijn persoonlijke favorieten zijn overigens Sleepy Sun, Sophie Hunger en Sereena-Maneesh.”

Het festival is helaas al een tijdje uitverkocht, maar we mogen nog wel wat goodies weggeven. Noem zes bands die naast Haldern ook Lowlands aandoen, stuur je antwoord naar prijsvraag@3voor12arnhemnijmegen.nl