Vanavond op Hemelvaartsdag vindt traditiegetrouw de finale van de Roos van Nijmegen plaats. Vijf bands zullen het tegen elkaar opnemen om uit te maken wie de befaamde roos in handen zal krijgen.

Het is aan Do Not Run We Are Your Friends (DNRWAYF) om de finale te openen. De band heeft mij zeer nieuwsgierig gemaakt door het grote scala aan instrumenten dat op het podium uitgestald is. DNRWAYF begint met een onrustig percussiethema, dit wordt vervolgens uitgebouwd en mondt uit in een zwaar swingend ritme. Zo nu en dan wordt er weer wat gas terug genomen en blijft de muziek wat afwachtend rondcirkelen, het wachten wordt telkens weer beloond door spetterende climaxen.
 
DNRWAYF heeft duidelijk erg veel ervaring met allerlei vreemde maatsoorten. Van de ene maat worden we in de ander gegooid, waardoor de luisteraar steeds even op het verkeerde been wordt gezet. Toch is er houvast in de muziek te vinden door de thema’s die geïntroduceerd, uitgewerkt en herhaald worden. Door deze herhaling weet de band toch goed in te spelen op de behoefte aan herkenning. Aan het applaus te horen wordt de band door veel mensen gewaardeerd. Toch zie ik achteraan veel mensen die hun bezigheden besluiten te verplaatsen naar andere ruimtes. Ondanks het zeer hoge niveau van de band en het hoge vernieuwende gehalte van de muziek lijkt het voor een aantal toch net iets te experimenteel.

De tweede band van de avond wordt gepresenteerd als de veteraan van de avond. Mindless zwerft al lang rond in de muziekscene van Nijmegen en heeft ook al eerder meegedaan aan de roos van Nijmegen. Mindless maakt rock/hiphop met hier en daar een vleugje hardcore. Zeker in de metalscene waar opeenstapelingen van breakdowns de boventoon gaan voeren, is er een plekje voor deze band te vinden.

De band blinkt uit in deze breakdowns die ze met volle overtuiging aan het publiek presenteren. Helaas zakken ze zo nu en dan terug naar wat zeurderige melodramatische tussenstukken. Wat hier vooral opvalt, is dat de zang volume en kracht mist en dat de instrumenten voor weinig profilering en opvulling zorgen. Deze melodramatische stukken zouden nog veel bombastischer en harder kunnen worden uitgewerkt, waardoor ze beter op kunnen boksen tegen de breakdowns.

Na de wat conventionelere rock schakelen we over naar het experiment van Dead Man Running. Ze beginnen met een langzaam dromerig ritme dat na verloop van tijd ingevuld wordt door de vocale effecten van zanger Kars. Kars maakt gebruik van een aantal gitaareffecten die voor kleine onderbrekingen in zijn stemgeluid zorgen. Het is wellicht het beste te omschrijven als muzikaal stotteren. Duidelijk is hier dat het publiek wat moeite heeft om de muziek te vatten.

Gelukkig is deze observatie slechts tijdelijk, het tweede nummer van de band knalt er met een lekker stampend ritme in waardoor iedereen wat in beweging komt. Na verloop van tijd valt de muziek weer terug in dromerige ritmes die steeds harden en voller worden totdat een grote muzikale drukte ontstaat die behoorlijk overweldigend is. De band doet me dan ook erg denken aan Neurosis, stoner zoals het hoort te zijn!

Bij voorgaande bands was het al lekker druk maar zodra Bandito begint te spelen, is het zo druk dat ik met mijn kladblokje en pen tegen me aan sta gedrukt om in de menigte te passen. Gelukkig hoef ik ook weinig op te schrijven over deze band. Bandito maakt gewoon keiharde rock-‘n-roll, niets meer of minder. Deze knallende formule slaat zeer goed aan bij het publiek want voor het podium ontstaat voor het eerst een flinke pit.

De band raast eigenlijk zo door tot het eind van het optreden en laat de mensen in de voorste regionen vermoeid achter. Bandito is een echte rechtdoorzee band, het is een constante herhaling van hetzelfde. Toch wordt deze herhaling met zoveel overtuigingskracht uigevoerd dat dit eigenlijk niet uitmaakt. Bandito beukt als een tierelier, en dat is toch het voornaamste voor een harde rockband.

De afsluiter van de avond is Thornus, de winnaar van Staddijk Out Loud! Een soort parallelcompetitie van de Roos van Nijmegen, waar dit jaar voornamelijk metalbands aan meededen. Thornus heeft deze competitie zeker niet onterecht gewonnen. Het is een band die al langere tijd meegaat en inmiddels ook zeer strak speelt. De muziek zit ook prima in elkaar.

Toch is de muziek van Thornus niet opgewassen tegen het niveau van de Roos van Nijmegen. Ondanks hun strakke sound zit er te weinig power in deze band. De muziek volgt vaak net iets te slaafs het genre op, alles is strak en goed uitgewerkt, maar ik mis de eigenheid in de muziek. Een band als Bandito speelt net zo goed met conventionele riffs en herhalen ook veel van hetzelfde maar zij doen dit met grote overtuigingskracht en passie waardoor ze zichzelf profileren. Ook de zang van Thornus is vaak iets te veel gebaseerd op een enkele uithaal. Toch moet dit de mannen niet ontmoedigen want het is duidelijk dat het goede muzikanten zijn. Ik raad ze dan ook aan om iets meer hun eigen ruimte in de grote hoeveelheid aan metalbands te vinden, iets wat de band doet uitblinken tegenover de rest.

Rond half één komt er een einde aan het lange wachten, de presentator komt op het podium om ons de bevindingen van de jury te melden. De uitslag laat heel duidelijk één winnaar naar voren komen, dit is Bandito. Zij winnen de eerste prijs en de publieksprijs van de Roos van Nijmegen 2009. Natuurlijk is er ook een tweede prijs en deze gaat, zeer terecht, naar Dead Man Running. Vanavond dus een zege voor de knallende rock-’n-roll.