Als je als jonge band praktisch mag debuteren op de MusicMeeting, dan doe je klaarblijkelijk wel iets goed. De piepjonge dames en heren van Pav.A (14-21 jaar) mogen vandaag als eerste op het Waalparkpodium aantreden en tonen in elk geval aan dat er wel iets te zeggen is voor die eerdergenoemde boeking op het jaarlijkse wereldmuziekfestival. Pav.A werkt zich op nette, veilige wijze door een set met veel funk en jazz, met hier en daar een goed in te passen cover van pakweg Candy Dulfer die perfect past bij het saxofoniste-met-hoedje-imago waar de leadzangeres voor gaat. Misschien nog iets te giechelig op het podium (nervositeit?), en muzikaal nog wat vlak – maar Pav.A heeft natuurlijk nog genoeg tijd om naar een eigen geluid toe te groeien.

Ook jong en talentvol: Imre Griffioen en zijn band. Muzikaal iets spannender dan Pav.A, met een gebalanceerde set met Nederlands- en Engelstalige nummers. Op piano gespeelde singersongwriter-liedjes die door de smaakvolle toevoeging van bas, cello en saxofoon af en toe ook wat cabaretesk en theatraal aandoen. Het geluid was weliswaar niet perfect (met name de saxofoon viel af en toe weg) en Imre heeft niet de sterkste zangstem, maar de band weet toch een aardige, swingende show neer te zetten. Dat Imre op het eind ook nog aantoont te kunnen tapdansen is bovendien het soort gimmick dat wellicht nog wel wat deuren kan openen in de toekomst.

Als Fanny May drie nummers heeft gespeeld begint de apparatuur het helaas te begeven door de regen. De band heeft tot op dat moment alles gegeven en is (uiteraard) zwaar teleurgesteld dat ze niet door kunnen spelen. De nummers die we konden horen, smaken wel degelijk naar meer. Frisse, leuke powerpop-liedjes met rockgitaar en zelfs mondharmonica komen goed uit de verf. Jammer genoeg veranderde die verf in aquarel.

Na een door InMotion georganiseerd en door Piepschuim muzikaal ondersteund debat mag Zwerfhond de draad op de late avond weer oppakken met een optreden. De Veldhuis en Kemper-achtige cabaretnummers van de Nijmeegse band zitten vol met de harde werkelijkheid. Om er een nummer uit te pikken: een liedje over een sleurrelatie met een ‘saaie’ vrouw. Ze houdt van slappe witte wijn, Top40 muziek en roddelen met haar vriendinnen. Hijzelf houdt van rock ‘n roll! Met humor doorspekte nummers van erg hoge kwaliteit, dat is waar Zwerfhond vanavond voor staat. Geen zielige muziek door bebaarde mensen die de straatkrant proberen te slijten aan ongeïnteresseerd winkelpubliek, maar lekkere popsongs met soms een bittere waarheid.

Ook Piepschuim tracht het publiek te laten zien wat het leven inhoudt op een dergelijke manier, maar doen dat vanavond op een minder overtuigende manier dan Zwerfhond. De nummers zijn het iets te veel ‘net niet’. De cabareteske Nederpop klinkt vrij aardig en onderhoudend, maar niet erg pakkend. Het cabaret is ook ver te zoeken, het komt meer in de buurt van zelfmedelijden. Een iets meer relativerende en vrolijkere blik op het leven is wel gewenst bij de twee heren singer-songwriters.