Het zit the Kevin Costners aanvankelijk nog niet mee. Temidden van weken guur, onaangenaam weer weten ze precies die dag uit te kiezen voor hun gratis Cultuurcafé-gig waarop het qua temperatuur zowaar goed toeven is op het terras. Een lege zaal bij aanvang. Gelukkig blijkt het een goocheltruc te zijn van het publiek: alsof ze massaal verstopt zaten achter de gordijnen stroomt de zaal nog tijdens het eerste nummer compleet vol. Uiteraard tot grote vreugde van de bandleden; de zaal letterlijk vol spelen is natuurlijk heel wat aangenamer dan het omgekeerde. En op zich hebben de Costners wel meer om tevreden over te zijn. Hun debuutalbum ‘Come on in’, eerder dit jaar op de markt geschopt door Excelsior, werd goedkeurend bejegend door de critici. Single ‘Lack of Sun’ deed het ook al niet onaardig. Twaalf fraaie poppareltjes, die uiteenlopen van gevoelige luisterliedjes tot onbeschaamde powerpop, met hier en daar zelfs een voorzichtig vleugje stoner (‘Everywhere’). Met een hele karrevracht aan gouden melodieën, waarbij met name het euforische ‘Too Hard Won’ (compleet met blazers en een monsterlijke gitaarsolo) voorzien is van een hook waar menig artiest een moord voor zou doen. Als er al iets aan te merken is op de plaat, is dat The Costners het hoge niveau van een aantal tracks niet over de hele plaat kunnen uitsmeren. Dat is echter meer omdat ze de lat zelf zo ongenadig hoog leggen bij vlagen. Slechte nummers zijn er sowieso niet te vinden op hun debuut: kwalitatief een stuk dichter bij ‘Dances with Wolves’ dan bij ‘Waterworld’, om maar een flauwe parallel te trekken naar de originele eigenaar van hun nom de plume. Vanavond staat dan ook voornamelijk in het teken van de nieuwe plaat. Er staat weliswaar een handvol oudjes van hun eerste demo op het programma, maar het leeuwendeel van de setlist bestaat uit bijzonder strakke uitvoeringen van de nieuwe nummers. The Kevin Costners spelen - ongetwijfeld gesterkt door de onverwacht goede opkomst - een gepassioneerde en oerdegelijke set, die bovendien ook is gezegend met een nagenoeg perfect geluid. En afgezien van de grote hoeveelheid zweetdruppels (die in het bloedhete Cultuurcafé rijkelijk vloeien vanavond) is er ook niet zo gek veel verschil tussen de opgenomen versies en de live-uitvoeringen. Iets wat, gezien de eerder geroemde kwaliteit van hun studiowerk, allerminst als minpunt aangedragen kan worden. In hun enthousiasme jagen ze er wel hun volledige oeuvre doorheen in de hoofdset, waarbij ze door de roep om een toegift eventjes in verlegenheid gebracht worden. Dan maar wat werkjes-in-uitvoering als toetje: compleet onbeproefde nummers (als we de bandleden moeten geloven) die meteen ook een stuk rauwer en minder gedisciplineerd klinken dan het overige werk. Epischer in omvang, met iets meer nadruk op ritme dan op melodie. Nog niet helemaal te doorgronden, maar dat komt nog wel. Net als The Kevin Costners zelf, trouwens. De kwaliteit is er ondertussen, nu de echte doorbraak nog.