Wax ‘n' Wane breakt de week

Energieke breakbeat op een doordeweekse woensdag

Tekst: Judit Verlouw, ,

De dj draait ons met z’n fijne breakbeat goed warm voor het concert, daar niet van. Maar als je voor een concert komt, word je na een uur zonder ook maar aanstalten tot optreden van de band toch ongeduldig. Heel even is er gedacht aan opstand, anarchie en gewoon vertrekken, maar dan had niet uiteengezet kunnen worden hoe uiteindelijk de band respect verdiende terwijl het publiek schande over zich afriep.

Energieke breakbeat op een doordeweekse woensdag

Op tijd komen siert een recensent doorgaans. Toch jammer dat als overal tien uur als aanvangsttijd staat, het optreden pas meer dan een uur later begint. Voor het rustig laten vollopen van zaal en café was het niet nodig geweest. De teller stokt bij een handjevol mensen, en elk weldenkend mens had kunnen bedenken dat die grote bulk publiek toch niet meer komt.

Maar nu dan toch... de eerste live beats schallen uit de boxen! De weinige toeschouwers verplaatsen zichzelf van cafégedeelte naar zaal, maar plakken zichzelf ook daar zoveel mogelijk tegen de muur of op barkrukken langs de rand. Wax ‘n’ Wane begint met een relatief kalm triphop-achtig nummer dat doet denken aan vroeg werk van Massive Attack. Het klinkt soepel en enthousiast. Daarna meteen over naar een track met vollere beats. De zangeres intensiveert haar dans en geniet zichtbaar. Ook bij de nummers erna vallen weinig pauzes, met af en toe toch wat ruimte voor applaus, en de mededeling van de zangeres dat er nog volop dansruimte is.
Want ja, die is er. Maar er is zelfs geen sprake van dat het publiek nog even op moet warmen of los moet komen, want het blijft lamgeslagen langs de kant hangen. Hoe moeilijk is het om hier op te bewegen? Op zich werken de (soms) opzwepende breakbeat (hier en daar neigend naar een kalme en vrolijke variant op The Prodigy of Chemical Brothers) en het enthousiasme van de zangeres namelijk behoorlijk aanstekelijk.

De drums zijn strak, de gitaar soepel, de dj verlevendigt met elektronische beats en scratches. De zangpartijen zijn melodisch niet altijd even boeiend en helaas niet zo verstaanbaar, maar wel altijd zuiver en verder niet storend. Dat komt misschien ook omdat de breakbeat zelf interessant blijft. Geen van de elementen in de muziek van Wax ‘n’ Wane is absoluut dragend of dominant. Dit zorgt voor een kloppende combinatie en voor een goede afwisseling in de elementen die de boventoon voeren.

Alle vier de bandleden hebben de nodige muzikale ervaring en dat is te merken. Ieder is goed thuis in zijn eigen domein en al bestaat de band pas sinds begin 2008 in deze formatie, ze zijn goed op elkaar ingespeeld. Alleen de uiterlijke presentatie laat een beetje denken dat ze net zijn weggelopen uit hun oefenruimte.
Tot slot volgt een laatste energieke afsluiter. Het applaus en geroep van het geringe publiek zijn niet van de lucht. De passieve houding verborg blijkbaar toch een goede waardering.

Jammer dat het wachten langer duurde dan het optreden, maar deze band verdient absoluut een vollere en enthousiastere zaal; aan de muziek ligt het niet. Wel mooi om te zien hoe een band tegenover een waardeloze zaal de moed niet opgeeft en er een eigen feestje van maakt. Het publiek verdient schande, de band respect.