Vanavond organiseert JC Staddijk voor de tweede maal een Popcollectief-avond. Bands die gebruik maken van de oefenruimtes van het jongerencentrum, kunnen vanavond op het podium laten zien wat ze in huis hebben.
De eerste band van vanavond is Seiphian, een band die ongeveer een jaar in de huidige formatie bestaat. Ze hebben al een aantal showtjes gedaan die positief werden ontvangen, maar helaas is het vanavond rustig in Staddijk en is het publiek wat tam. De muziek van Seiphian laat zich het best beschrijven als melodische rock met wat power/gothic metal-invloeden. De verschillende nummers zitten redelijk goed in elkaar. Af en toe wordt er wat ruimte gegeven aan folklorische melodieën van de synthesizer, die dan weer afgewisseld worden door stevige gitaarpartijen en een krachtige vrouwelijke zangstem. Wat de band nog mist is een stabiele sound.
Enkele ogenblikken later is het al weer tijd geworden voor de volgende band: Dei Mortis. Bij aanvang van hun optreden staan de meeste rokers nog buiten, maar gelukkig wordt het bij de aftrap van het tweede nummer al wat drukker en is de rij voor het podium gevuld door een aantal enthousiastelingen. Dei Mortis maakt muziek die je aanspreekt of juist helemaal niet. Dit is goed te zien aan het publiek dat verdeeld is tussen mensen die tegen het podium staan aangedrukt en mensen die steeds wat verder naar achter krabbelen. Dei Mortis maakt redelijk stevige black metal die af en toe qua agressie wat wegheeft van een band als Marduk. Deze agressieve impuls wordt voornamelijk verzorgd door de zanger met zijn haast demonische schelle grunt. Gaandeweg het optreden komt er meer ruimte voor wat mid-tempo stukjes die af en toe een beetje naar rock-‘n-roll neigen. De band weet zeker een leuke show neer te zetten, maar toch kan alles nog wel wat strakker aangetrokken worden.
De avond wordt afgesloten door Thornus, een band met een stuk meer ervaring, wat ook duidelijk te horen is aan hun sound en samenspel. Wat mij positief verrast is de lekkere strakke ondergrond van de drum en de bas, die zorgt dat de nummers als een solide geheel overkomen. De muziek van Thornus is het best te omschrijven als een combinatie tussen Iced Earth en Nevermore. De band maakt veel gebruik van zware ritmische stukken die opgevuld worden door rauwe emotionele zang. Af en toe neigt de band een beetje richting de doom metal, niet omdat ze traag spelen, maar in de manier waarop de zang over de gitaarpartijen heen gaat. Dit doet dan een beetje denken aan Nevermore. Thornus is al met al een zeer degelijke band die goed heeft afgekeken bij de groten uit het vak. Wanneer ze iets meer hun eigen identiteit weten te vinden in het werk van anderen denk ik dat ze het nog best een eind kunnen gaan schoppen.