Het is rommelmarkt in de Paraplufabrieken en het is er verdomd koud. Verkopers staan diep in hun winterjas gedoken achter tafels met boeken, kandelaars, schaaltjes, knuffeldieren en ovenwanten. We hadden echt even willen gaan kijken, maar de warmte van de Plupub lonkte. Geen Boeketreeks of zigeunerschilderijtje dus voor ondergetekende. Wel bier, gezelligheid en de klanken van Zwerfhond. “Een set met daarin akoestische nummers van happy hardcorenummers uit de jaren ’90”, zo was aangekondigd, en zo geschiedde.

Het viertal opent met tweemaal 2 Unlimited en het slaat meteen aan. Iedereen kent de nummers - vooral 'No Limit' natuurlijk - en de uitvoeringsstijl ervan maakt hen vrolijk. De muziek klinkt alsof je loom met je paard over de prairie hobbelt, onderwijl de teksten van Ray en Anita neuriënd. Een mevrouw die met het duo niet bekend, is gokt desgevraagd dat er een nummer van Johnny Cash tussen zat. Zo klonk het inderdaad precies, afgezien dan van de teksten. Het mooiste moment kwam toen mijn buurman halverwege 'No Limit' een verbaasde blik opzette en vervolgens besefte: “Oh wacht, dit is de rap!”. U ziet: Zwerfhond haalt de nummers compleet door de mangel, maar neemt ze wel integraal over.

Zaten we daarnet nog rustig in het zadel, bij het derde nummer gaan we richting galop. 'Rainbow in the sky' van DJ Paul Elstak doet het publiek grijnzen en voorzichtig meezingen. De ultieme klapper is daarna 'I wanna be a hippy' van Technohead. Grote hilariteit in de Plupub. Er wordt gedanst, want het is inmiddels allemaal flink uptempo. De typische Zwerfhond-samenzang past in de nummers en een beat blijkt zich prima te lenen om op een contrabas na te spelen. De vingers van de onfortuinlijke contrabassist vonden het overigens minder prima, getuige zijn verzoek direct na afloop om “nu alsjeblieft een rustig nummer”.

'I wanna be a hippy', pas een paar uur eerder voor het eerst gespeeld door de band, is het hoogtepunt van de set. De zanger lijkt tevreden (“Het klinkt misschien allemaal wat rommelig, maar we zijn dan ook op een.....”. Juist.) en kondigt het tweede deel van de set aan: “Gewone Zwerfhondnummers”. Da’s effe wat anders! Het tempo zakt, het publiek staat weer stil, en krijgt luisterliedjes à la Acda & De Munnik. Daar zitten leuke nummers tussen, vooral 'Liever dan m’n lief', maar eh, ja, het is wel effe wat anders. De overgang valt mij zwaar. Ik was net zo in de stemming!

De jolijt keert even terug als in de pauze Roberto Jacketti & de Scooters worden gedraaid. Na de pauze speelt Zwerfhond - inmiddels al een hele tijd een drietal, want de drummer moest weg - dezelfde happy hardcorekrakers nog een keer, opnieuw met veel succes, en gaat daarna weer over op eigen repertoire. Dat is gelukkig vrij uitgebreid, zodat we niet twee keer precies dezelfde set krijgen. Ik zou zeggen: breid het happy hardcorerepertoire ook wat uit en maak er een side project van. Daar is het tof genoeg voor!