Eind september heeft de debuutcd ‘Certain information has come to light’ van Monokraft het levenslicht gezien. Bij de opname was Corno Zwetsloot betrokken. Betekent dit dat Monokraft nu ook live een noisy, tegendraads geluid heeft? Enigszins verlaat trapt Monokraft in Kultuurhuis Bosch af. Van noise is echter geen sprake, wel van een warm geluid dat in mooie soms verrassende arrangementen is verwerkt. Hoewel het optreden nog niet helemaal soepel van het ene naar het andere nummer doorloopt, weet Monokraft de spanning vast te houden. Niet ieder bandlid blijkt een begenadigd MC te zijn, maar de leadzanger weet Kulturhuis Bosch desondanks toch te verleiden om de ogen dicht te doen bij één van Monokfrats sterkste nummers. Op zo’n moment weet Monokraft het perfecte samengaan van melodie zoals Novastar en creativiteit zoals Zoppo (ja, de band van Corno Zwetsloot) te bereiken. Helaas is het volgende nummer weer te gezocht en is de perfecte balans weg. Maar Monokraft beheerst ook gewoon lekkere rammelpop zoals bijvoorbeeld Dress dat maakte. Echter, waarom noem je jezelf Mono, als je in staat bent melodie en dwarsheid zo goed kunt samen laten gaan. Dan kun je toch spreken van Multikraft! Ook Hallo Venray heeft net een nieuwe cd – ‘Lether On My Soul’ - uit. Vooraf verklapt Henk Korn (zanger, gitarist) van achter de merchandisetafel dat vanavond de elektronische versie van hun cd wordt gespeeld. Het nieuwe album bevat namelijk twee cd’s waarvan de eerste uit akoestische versies bestaat en de tweede uit luid versterkte versies. Hallo Venray is vooral door hun lange bestaan een generatieoverstijgende band geworden. Goed, ze trekken geen 16 jarigen zoals ten tijde van THE MORE I LAUGH, THE HORNIER DUE GETS!, maar er staan genoeg mensen in Kultuurhuis Bosch die fysiek toch echt niet aanwezig konden zijn geweest bij hun Pinkpopoptreden in 1992.. Vanaf de eerste tel laten Henk en Henk er geen twijfel over bestaan, ze spelen versterkt! Met de nieuwe nummers lijkt Hallo Venray nog weer een stap dichter bij de essentie van hun genre te zijn gekomen. Neem daar bij het onverzettelijke drumwerk van Henk Jonker, iedere klap is raak en hij kan zo stuwend drummen, dat het haast een tribel is. Even twijfel ik of het wel waar is dat Keith Moon dood is, want het drumspel dat ik hoor, dat is toch bijna echt… Henk Korn wisselt regelmatig van stemming op zijn gitaar wat de zuiverheid niet altijd ten goede komt, maar treedt daarbij wel angstvallig dicht in de voetsporen van zijn grote voorbeeld Neil Young. Het is niet alleen aangenaam te horen hoe nieuw en ouder werk wordt afgewisseld, ook het schakelen tussen hard pompen en melancholisch intiem beheersen de drie heren, vooral Henk Korn, sterk. Met een flinke fluit in de oren moet er helaas een sprint naar het station getrokken worden zodat helaas het einde niet kan worden meegemaakt. Als dit ook nog een recensie zou zijn over rookruimtes, dan voert Kultuurhuis Bosch de lijst van horecagelegenheden met wél gezellige rookruimtes met kop en schouders aan!