Okee, eerst een bekentenis ten overstaan van het grote publiek: ik ben vroeger behoorlijk intensief fan geweest van Krezip. In de periode van voor en net na de eerste cd ‘Nothing Less’ was ik minimaal eens in de twee weken bij een concert te vinden. Van tevoren gezellig eten met andere fans, achteraf afterparties bij diezelfde fanatiekelingen. Ik heb zelfs een aantal vrienden overgehouden aan die periode. Zo, dat is eruit! Op een gegeven moment zijn Krezip en ik uit elkaar gegroeid, toen we ieder ons eigen muzikale richting insloegen. De laatste jaren had ik ze niet meer live gezien en was dus blij toen ik werd gevraagd Krezip in een al maanden uitverkocht Doornroosje te recenseren. Een aangename hernieuwde kennismaking! Eerst is het de beurt aan Hit Me TV om de zaal op te warmen. Dat doen ze prima, hoewel de vonk minder over slaat dan toen ze support van The Infadels waren. De dansbare muziek met gitaren en de heldere en hoge stem van zanger Jaap passen mooi bij het latere werk van Krezip. De band doet vooral veel voorprogramma’s, maar volgens de zanger nog nooit voor meisjes. Gitarist Frank verbetert hem en noemt zo een aantal bands op, waaronder Von Bondies en (lachend) Racoon. Sorry jongens, er was tóch een journalist aanwezig om die opmerking te noteren! Dan is de beurt aan de hoofdact, die tegenwoordig voor het grootste deel uit Haarlem komt. Na tien jaar houdt de band binnenkort op te bestaan en daarom is een greatest-hits cd uitgebracht met een aantal nieuwe nummers. Die greatest-hits komen vanavond ook live aan de beurt. Vanzelfsprekend spreken mij de oudere nummers als ‘Won’t Cry’, ‘In Her Sun’ en ‘Happy Now’ het meeste aan, omdat die oude herinneringen terugbrengen. Toch klinken ook de nummers van na die tijd als een klok: lekker poppy en enthousiast. Opvallend hoeveel meisjes en vrouwen de nummers woord voor woord meezingen. En stiekem neurie je veel van die nummers mee, omdat ze regelmatig op de radio te horen waren. Denk aan ‘Out of my Bed’, en Plug it in & Turn me on’. Traditiegetrouw speelt Krezip één cover, dit maal een erg geslaagde versie van ‘Alright’ van Supergrass. Krezip is niet meer het springerige puberbandje dat ik vroeger zo leuk vond. Het is een professionele, volwassen band geworden. De drie dames staan prominent vooraan op het podium, de drie heren kennen hun plaats en staan daarachter. Over de kleding is nagedacht (iedereen in het wit!) en de klap- en meezingmomenten zijn slim uitgekozen. De band windt een volle zaal nog steeds makkelijk om haar vinger. Zangeres Jacqueline is, ondanks haar zwangerschap, nog steeds heerlijk energiek op het podium. Haar stem past prima bij zowel de uptempo nummers als bij de ballads. Annelies doet de tweede stem en vult de nummers aan met heerlijke jaren ’80 keyboard-lijntjes. Anne legt een solide gitaarbasis die Jan Peter verder mag invullen. Joost en Bram zorgen voor een stabiele ritmesectie. Naar verluid hebben we de oudere nummers op de setlist vooral aan hen te danken. Na anderhalf uur is het concert voorbij en realiseer ik me dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat ik Krezip zag optreden. Hoewel zowel de band als ik zijn veranderd, was de chemie toch weer even aanwezig. Zonde dat ze stoppen...