Jamie Lidell, enerzijds bekend van zijn soulplaten ‘Multiply’ en ‘Jim’ en anderzijds van zijn technoplaat ’Freakin the frame’ geeft vanavond een optreden in de Vereeniging in Nijmegen.

 

VOORPROGRAMMA

Voorprogramma My Toys Like Me, een funky elektropop bandje uit Londen, is een typische binnensijpelact. De aandacht van het publiek is totaal niet bij de muziek. Dit wordt mede veroorzaakt door het erbarmelijke geluid: het galmt, klinkt diffuus en er is met gemak overheen te praten. Ook heb ik geen idee in welke taal de zangeres zingt. Vermoedelijk Engels, maar ze is echt onverstaanbaar. Verder maakt de band een ietwat ongemotiveerde en doffe indruk. De zangeres heeft nog wel charisma, met haar hippe asymmetrische kapsel en haar al even hippe outfit in verschillende felle kleuren. Met groovy dancemoves probeert ze er wat van te maken. De rest van de bandleden staat timide achter hun instrumenten, alsof dit hun eerste schooloptreden is.
 

BLIJ MET OPTREDEN JAMIE LIDELL

 Na een vrij lange pauze, waarin alle gestarte gesprekken kunnen worden afgerond, betreedt eerst de band en daarna Jamie op vrij theatrale wijze het podium. De band, die springend en rennend zijn plek vindt op het podium, is in lichtgekleurde judo / Elvispakjes gestoken. Jamie is in vrij stijlvol zwart. Een verademing voor zij die net als ik Jamies knokige knieën in vol ornaat hebben mogen aanschouwen op Lowlands, waar hij de show stal in een korte broek met discokleurtjes.

 Al tijdens het openingsnummer ‘Where'd You Go’ merk ik dat Jamie zich als een vis in het water voelt op het podium. Achter het podium blinkt zijn naam loeigroot in de schijnwerpers. Jamie kletst wat met de eerste rij, tikt wat handjes aan en incasseert met volle overgave het applaus. Zijn ego lijkt me meer dan groot genoeg om de holle Vereeniging te vullen. Zijn stem is dat op zich ook, maar klinkt ook nogal diffuus en ver weg door de akoestiek van de zaal. Het publiek lijkt het tijdens de hitjes niet te kunnen schelen. Wanneer gejoel het vogelgefluit dat het begin van ‘Another Day’ inluidt overstemt, is het me duidelijk: Lidell heeft zijn toehoorders ondanks het geluid voor zich gewonnen.

Dat is anders tijdens het tweede deel van Lidell's optreden: net als op Lowlands doet Jamie hier wat oude stijl voice sampling. In een half uur durend speelkwartier gaat hij lekker uit zijn dak achter zijn computer, waar hij zijn stem opneemt en die op verschillende manieren door elkaar ten gehore brengt. Een groot deel van het publiek lijkt het op zijn minst interessant te vinden, maar kent Jamie alleen van zijn soulhits en weet niet zo goed wat hiermee aan te vangen. Anderen lijken wat af te haken; de ruimte die ik heb om te dansen wordt steeds groter. Lidell lijkt echter in zijn element en dat vind ik eigenlijk best aandoenlijk. Als hij klaar is, verzucht hij: “Man, I needed that”.

Maar het grote publiek moet weer binnengehaald worden, dus een nieuw soulnummer wordt ingezet. Het publiek komt voorzichtig in beweging, langzaam toewerkend naar een explosie van enthousiasme bij het eindapplaus. Na een overtuigende uitvoering van ‘Multiply’ roept de zaal net zo lang om een toegift tot Jamie zwicht, en verrassend genoeg gewoon het nummer herhaalt. Niet dat het het publiek iets uitmaakt, zij krijgen wat ze willen horen en gaan tevreden naar huis. Net als ik: ik ging makkelijk mee in het enthousiasme dat het optreden uitstraalde. En Jamie, die lijkt in ieder geval erg genoten te hebben van al dat applaus.
 

TELEURGESTELD DOOR OPTREDEN JAMIE LIDELL

 Jamie Lidell in de Vereeniging, wat te verwachten? Na Dourfestival, Nighttown, Westergasfabriek Amsterdam en Lowlands is dit mijn vijfde ontmoeting met Jamie Lidell. De vorige vier keren wist hij mij voor zich te winnen, met zijn mix van soulnummers en live self made techno. Ik hoop dat hem dit vanavond ook lukt, maar ik ben er bang voor. In de tussentijd is zijn bekendheid als soulartiest immers flink gestegen en het is juist de mix waar ik van houd en die ik in hem bewonder.

 Jamie Lidell begint zijn set met een soulnummer. En daarop volgt nog een soulnummer en nog één. Het publiek vindt het leuk en wacht op ‘Another Day’. Hun wachten wordt beloond en het nummer wordt ontvangen onder luid gejoel en geklap. Terwijl het publiek luidkeels meebrult, bekruipt mij het angstig gevoel: “Hij heeft zijn laptop toch wel bij zich?” Gelukkig, bij ’Little Bit More’ komt de freakkant van Jamie weer even naar boven. Het publiek vindt het maar zozo en Jamie – pleaser! – zet erna weer enthousiast een swingende soulplaat in.

 Een aantal soulnummers later bedankt Lidell het publiek en verdwijnt van het podium. Nu al afgelopen? Gelukkig, er komt een toegift, én hij neemt plaats achter zijn laptop. Hier heb ik de hele avond op gewacht! Helaas lijk ik – samen met Jamie Lidell zelf - een van de weinigen te zijn die hierdoor in zijn knollentuintje is. Er wordt amper gedanst, hoogstens wat met de hoofden geknikt. Muzikaal is dit blokje elektro/techno minder interessant dan eerdere keren; Jamie maakt minder gebruik van voicesampling en draait meer aan knopjes. Ook het feit dat het een apart blokje is, stelt me teleur. Het is juist de mix van soulnummers en techno die een optreden van Jamie Lidell nooit saai maakt.

 Na een dik kwartier wordt het publiek ongeduldig en Jamie eindigt zijn toegift met ‘Multiply’. Het publiek joelt, klapt en meisjes scanderen zijn naam. Als Jamie Lidell als derde toegift nóg een keer een versie van ‘Multiply’ ten gehore brengt, ben ik er wel klaar mee. Vaarwel Jamie - multitalent - Lidell, hallo gelikte artiest met gillende meisjes.

 Het moge duidelijk zijn: Jamie Lidell heeft vanavond vele zieltjes gewonnen, maar zeker één verloren...