Alhoewel er vanavond voor onze regio geen lokale bands op het podium staan, heeft het Rotterdamse AC Berkheimer wel iets met Gelderland. Het allereerste optreden dat deze band ooit gaf was op Pocketpop in Maas en Waal in 2006, zo'n 100 kilometer vanaf hun natuurlijke habitat. Nog volledig krakend van de zenuwen hadden ze toen nog enigszins moeite zichzelf staande te houden op het podium, maar de programmeurs van dat festival hadden al goed door dat men met dit viertal een echte belofte in huis had gehaald. Een belofte die de band nu waar maakt, zij het op gepaste en bescheiden wijze. Het viertal bestaat nog steeds niet uit oproerkraaiers, iets wat ook niet bij hun ingetogen muziek past. De stabiliteit heeft daarentegen wel overwonnen.
 
AC Berkheimer heeft misschien wel één van de fijnste Nederlandse indie-platen van 2008 op hun naam gezet. 'In a series of long days' is een waar juweel in het genre en blijft live ook meer dan overeind. AC Berkheimer heeft een prachtig shoegaze-indie geluid waar menig band uit het genre stikjaloers op zal zijn. Een dik basgeluid en stuwende drums leggen de basis voor breed uitwaaierende gitaren, voorzien van mooie gruizige effecten die de nummers voorzien van een psychedelisch tintje. Een trip waarin het goed toeven is. De zoete vocalen van gitariste/zangeres Gwendolien vormen een mooie combinatie met de verveelde (Thurston Moore-achtige) stem van Valentijn. Van opener "Montana' tot aan de afsluiter 'Isah' (dat nog veel uitgestrekter en extremer mag doorruizen en doorduren) vliegt het dikke halve uur voorbij zonder dat je het door hebt. Niks mis met dit bandje!

De volgende Local Heroes die het podium beklimmen vanavond zijn de leden van het Amsterdamse Dollygrip, een oude bekende waar het een tijdje stil rond is geweest na een paar succesvolle jaren begin deze eeuw. Gelukkig lijken ze na een paar jaar afwezigheid de liefde voor het podium weer helemaal hervonden te hebben. Sowieso hangt er een relaxt sfeertje in Luxor Live vandaag, bijna huiselijk. Het gemoedelijke sfeertje wordt nog eens extra versterkt doordat bandleden en aanhang ook het nodige kroost hebben meegenomen, wat ongetwijfeld voor de nodige kodakmomenten heeft gezorgd. En muzikaal speelt Dollygrip dat ook wel een beetje in de kaart: het is een aardige band die de nadruk vooral op het liedje legt. Alternatieve rock die goed in het gehoor ligt met een enthousiaste presentatie. Een leuke kennismaking met een vriendelijke band, die (al is het maar voor de oortjes van de jongste toeschouwers) nog wel even dient te sleutelen aan hun geluid. Bij vlagen staat het toch wel erg ruw en hard afgesteld.
 
Als laatste is het dan de beurt aan de Fawakabrothers. Geen gitaarmuren bij deze kwajongens, maar vier in Adidas gehulde gehulde ADHD-ers die met veel enthousiasme over het podium stuiteren met een crossover van punk, funk, metal en (jawel) nederrap. Een bandje dat ook al de nodige aandacht van landelijke media heeft mogen genieten, zeker gezien de vele airplay op onder andere Kink FM en 3FM. Opvallend ook, aangezien de bloeitijd van crossover als genre toch weer heel wat jaartjes achter ons ligt. De Fawakabrothers trekken zich daar echter weinig van aan. De Amsterdammers demonstreren dat er nog genoeg rek zit in het genre om een sterke live-show weg te zetten. Eentje die herinneringen oproept aan de betere jaren van de Nijmeegse band Je Moeder.
 
Het echte hoogtepunt van de set van de Fawaka's komt echter niet van hun drukke gestuiter, maar van een gastoptreden. De blondine Laura – speciaal voor alle mannen meegekomen - zag er niet alleen beeldschoon uit, maar zorgt met haar prima zang voor een heerlijk rustpuntje in een middag met toch heel wat gitaargeweld. Een meer dan geslaagd middagje gitaargeweld, dat wel. Voor herhaling vatbaar!