Als opwarmer staat vanavond Florence and The Machine op het programma. Dit trio speelde ook al tijdens de meest recente London Calling editie in Amsterdam. Eigenlijk is het niet eerlijk Florence and The Machine af te doen als voorprogramma of opwarmer; het is namelijk beslist een in het oog springende act. Florence lijkt zo weggelopen uit de clip die Luuk Bouwman bekend van Aux Raus voor het Malkovich-nummer ‘D43’ heeft gemaakt. Een tamelijk geschifte hippie die zo de dochter van Janis Joplin zou kunnen zijn. Ze springt, zingt (op zeer goede wijze), trommelt en kijkt af en toe liefelijk edoch hysterisch het publiek in. Ook al heeft de dame in kwestie met haar bandje nog geen album op zak, de diversiteit van het materiaal, incl. een enkele cover, doet een goede aanstaande plaat vermoeden. Het publiek omarmt de tamelijk primitieve, veelal op ritme en stem gebaseerde muziek van Florence and The Machine met liefde. Het is deze leuke Britten gegund. MGMT, bestaande uit het duo Ben Goldwasser en Andrew Vanwyngarden (voorheen opererend onder de naam The Management), is voor de tour uitgebreid tot een vijftal. Echter, de begeleidende muzikanten, op de gitarist na, spelen geen prominente rol in het optreden. Ze doen waar ze voor ingehuurd zijn, droog en strak spelen. De twee originele leden echter zijn van een andere orde; typische figuren met kekke koppies en dito kleding. Maar behalve er leuk uit zien blijken deze jongens echt te barsten van het talent. MGMT is slim; zie muziek als een grabbelton en kijk wat je tegenkomt. Alles mag, alles kan, leg jezelf geen grenzen op. Trek je niets aan van critici die je een label op willen plakken of je in een hokje willen stoppen. Deze manier van vrijheidsdenken in de muziek heeft ze ondertussen geen windeieren gelegd; MGMT is een hype en tourt de hele wereld rond. Waar hun enige album ‘Oracular Spectacular’ naar alle waarschijnlijkheid in menig eindlijstje zal verschijnen aan het eind van het jaar, zal ook dit optreden als memorabel beschouwd worden. MGMT blijkt een steengoede liveband, die niet gemist mag worden in de programmering van de aanstaande zomerfestivals (hallo Lowlands, zijn jullie wakker?!). Live is de band zelfs overtuigender dan op plaat. De nummers winnen aan diepgang, groove en bedwelming. Waar in het begin van het optreden de band bloedserieus en mogelijk wat nerveus lijkt, komt na het als intermezzo fungerende niemendalletje ‘Pieces of What’ de gekte van MGMT goed op gang. Met als hoogtepunt de hilarisch gebrachte toegift met ‘Girls just wanna have Fun’ van Cindy Lauper en afsluiter hun eigen nummer ‘Kids Oracular’. Bij dat laatstgenoemde nummer zit de begeleidingsband al in de backstageruimte en de heren Goldwasser en Vanwyngarden leven zich als volleerd MC’s uit op een backingtrack, nog zotter wordt het wanneer de gitarist besluit de solo in het nummer te playbacken. Het lijkt wel een soort van slapstick waar de band hun optreden mee beëindigd. Toch staat dit in schril contrast met hun muziek. De nummers zijn (live) psychedelisch als een zestigerjaren band, inclusief de meerstemmige vocalen, episch als een zeventigerjaren band (solo’s !!), synthpoppy als een tachtigerjaren band, ‘alternative’ als een negentigerjaren band, de hype van nu; of de muziek voor de toekomst? Het is fabuleus hoe knap de band op de lijn van ‘de betere muziek’ en kitsch balanceert. Aan de ene kant zijn het een stel vlotte indie/rock-kids en aan de andere kant een flink foute kloon van een band als The Eagles. Rare snuiters, die jongens van MGMT, maar spelen kunnen ze!