Veel Arnhemse Meisjes brengt geen meisje teveel

Tiende editie is geslaagd verjaardagsfeestje

Tekst: M. van Koolwijk/G. Weeren Foto's: B. Bodt, Tekst: Martijn van Koolwijk / Foto's: Bernard Bodt, Tekst: Martijn Van Koolwijk, ,

Waar bij Arnhemse Meisjes normaal niet afgeweken wordt van het drie bands-, drie euro entree- en drie minuten van huis principe, pakte Kultuurhuis Bosch het dit keer wat steviger aan. De eerste verjaardag zou groots gevierd worden. Elf bands, twee zalen en lekker veel publiek bleken de juiste ingrediënten voor een geslaagd feestje.

Tiende editie is geslaagd verjaardagsfeestje

Om half acht opent Corduroy Veel Arnhemse Meisjes. Inderdaad, best vroeg, maar geen reden voor de band om rustig te beginnen. Corduroy klinkt als een vrachttrein op stoom ergens in de oneindige Australische binnenlanden. Heel af en toe wordt gestopt voor een break, maar dan weer door. Lekker dikke stonergroove. Drie man sterk zetten ze een lekker volle sound neer en dat ondanks de stemproblemen van de drummer. Beterschap! Tegen de klok van acht weet Merinde de kleine zaal een half uur te boeien met haar heldere kwetsbare stem. Met dromerige, tot het gevoel doordringende pianoliedjes en teksten die doen denken aan de schrijfsels van Tori Amos, weet ze de zaal muisstil te houden. En ondanks dat er van mij iets meer afwisseling in haar liedjes mag, is Merinde zeker een van de aanraders van de avond. Bij Innerstate horen twee woorden: geolied en rockmachine. Niet bijster origineel, wel goed. Het zand komt vanavond echter al snel tussen de radertjes van hun machine. Gerommel aan het drumstel en het wisselen van een gitaar doen vreemd genoeg de zanger de das om. De band doet nog wel zijn best, maar de irritaties van de zanger blijven als een donkere wolk boven het optreden hangen. Jammer. De theatraal uitgedoste dames en heer van Chicadeliq pakken het anders aan. Een rare act met typische seventies Bowie-sound verdeelt het publiek. De ene helft verlaat de zaal vroegtijdig, terwijl de andere helft dit muzikale experiment wel kan waarderen. Kultuurhuis Bosch begint inmiddels goed vol te lopen en het vrij onbekende Sister Johnson beklimt het podium. Waar deze avond over het algemeen wat meer gevestigde namen voorbij komen, is Sister Johnson met hun jaren 60 garage-sound een aangenaam smakend tussendoortje. De kleine zaal wordt ondertussen vermaakt door de onterechte verliezer van het Gelders Singer-Songwriter Festival, Joost Brouwer. Gevat, bevlogen en met muzikale ondersteuning van zichzelf en een violist weet Brouwer de kleine zaal té vol te krijgen en té vol te houden. Een goeie set van een artiest waarvan ik zeker meer wil horen. Rond tien uur betreedt de Arnhemse crossover-legende C/4 de arena. Tien seconde na de flitsende start is het al weer afgelopen. De bas verdomt het verder te brommen. De tijd wordt echter nuttig besteed door rapper Brad Spitt om zijn in smetteloos wit geklede collega uit te maken voor judoka ('type Anton Geesink'). C/4 bestaat naast de Snip en Snap van de Arnhemse rap uit een aantal muzikale hardcore huurmoordenaars. Gevieren leggen ze de ideale bodem voor de verbale praal van de twee hiphop zwaargewichten. Keer op keer kijken ze uiterst serieus de zaal in als ze hun teksten uitspugen. Zouden ze echt denken dat we ze kunnen verstaan? Goed optreden desalniettemin. Door het uitvallen van The Furtips heeft de organisatie besloten de experimentele ambient-geluiden van D I S T E L & CausaliDox in tweeën te splitsen. D I S T E L vervreemdt de kleine zaal terwijl Causali het publiek in de grote zaal voor een behoorlijk lange tijd geïnteresseerd en verbaasd naar het podium laat staren. CausaliDox zelf heeft er zeker zin. Dansen wil echter niemand, maar in een trance met open mond meegenieten lijkt daarentegen een must. De avond wordt afgesloten door twee bands die zichzelf het laatste jaar steeds meer in de kijker spelen; de kinetische rock van With Ice en de stoner van De Staat zijn dan ook zeker gepaste afsluiters van deze jubileumeditie van Arnhemse Meisjes. De Staat laat zien als live-act behoorlijk gegroeid te zijn. Waar hun nummers voorheen opgenomen beter klonken komen ze nu één voor één ook live sterk uit de verf. Bij afsluiter With Ice werkt het eigenlijk net andersom. Live zijn de heren een feestje, op plaat vallen ze tegen. Het is dan ook jammer dat de band op deze avond net niet helemaal lekker uit de verf komt. Misschien komt het door het uitlopen van de avond en het feit dat de heren pas om 1 uur op het podium staan? Joost (niet Brouwer) mag het weten. Gelukkig weet bassist, toetsenist en ervaren koebel rammer David Hoogerheide wat technische mankementen op te vullen met een stevig staaltje improvisatie en gaat het publiek alsnog los. Arnhem heeft er een geslaagd feest bij.