Al staat Navarone pas aan het hernieuwde begin van hun carrière, het had hen niet misstaan om deze avond als hoofdprogramma te fungeren. De band speelt met een bezieling alsof ze de rockmuziek zelf hebben uitgevonden. Gitarist Kees Lewiszong lijkt zo te zijn weggelopen uit een band als The Black Crowes. Losjes spelend in rustige passages en de voet op het pedaal wanneer er gerockt moet worden. Daarbij opgeteld een houding alsof hij zijn hele leven al niet anders heeft gedaan; een kind geboren op het podium. Overigens, heel Navarone oogt goed op het podium, een prima presentatie met dito smoeltjes. Volgens een vriendin van ondergetekende zou Navarone zo een boyband kunnen zijn, maar daar maken ze ‘jammer genoeg’ te goede muziek voor. Behalve de goede looks van de band zijn ook de nummers zoals ‘Go’ en ‘December’ voor het publiek goed te pruimen. De nummers worden op vlammende wijze en vol overtuiging uitgevoerd. De vier leden die tot één dag voor het optreden al tot Navarone behoorden spelen strak. Het nieuwe vijfde bandlid, gestoken in George Michael-achtig leren jasje inclusief opgerolde mouwen, is vanavond ook meegekomen en doet enkele nummers verwoede pogingen het zaakje mee te spelen. Met slechts één repetitie als ervaring op zak komt de beste jongen een heel eind. Het uiteindelijke punt waar hij moet wezen haalt hij toch net niet, hetgeen het totaalgeluid van Navarone soms rommelig maakt. Zeker omdat hij moet zoeken naar de juiste toonhoogte, maat en vooral: de vibe. Dit is zeker een goede gitarist en het is een moedige poging al direct tot de band te willen behoren, maar of dit vanavond nou zo’n slimme zet is van de heren… dat betwijfel ik ten zeerste. Na een pauze treedt The Analog Project (TAP) aan, na een tijdje van afwezigheid op de Nijmeegse podia. De eerste maten van het optreden klinken veelbelovend en wordt het gaspedaal flink ingedrukt. Daarna wordt gas teruggenomen en het gepeperde van het begin komt in het gehele optreden niet echt meer terug. Een aantal momenten wordt er wel gedaan alsof het heftig is. Echter, dit komt dit totaal niet over. TAP speelt stak en hecht, maar zakt genadeloos door het ijs en het publiek neemt ook steeds meer hun toevlucht tot die andere ‘tap’, in het cafégedeelte van Merleyn. Het concept van The Analog Project is erg op Amerikaanse leest geschoeid: een gelikte combinatie van rock en emo met daarbij opgeteld de overdone uitstraling van de band. Muziek die in Nederland niet echt op grote schaal voet aan de grond krijgt. Waar er in de beginperiode van deze band nog lekker uit de bocht werd gevlogen met een soort van ‘At the Drive In’-gekte, is het nu een commercieel, plat geluid waar TAP hun publiek mee tracht te verwennen. Geen scherp randje te bekennen, zelfs niet in de Rage Against the Machine/Jimy Hendrix medley; futloze muziek voor de Amerikaanse college-radio-stations. En met een beetje geluk zouden ze mee kunnen liften op een tournee met een puber-emo-pop-(rock??)-band als ‘30 Seconds to Mars’. Behalve hun trouwe fans lijkt niemand in ons kleine kikkerlandje er iets mee op te schieten. Of zijn we er te nuchter voor? Het Karpe Rokt’em avondje van dé alternatieve studentenvereniging van Nijmegen (Karpe Noktem) is uiteindelijk aangenaam voor oor en oog. Al is stadionrock in een zaaltje als Merleyn wat misplaatst, de knapperds van The Analog Project en Navarone kunnen wel van dichtbij aanschouwd worden.