Als genre heeft progressieve rock haar hoogtijdagen al een tijdje achter zich gelaten. De vaandeldragers van weleer zijn weliswaar nog steeds actief (King Crimson, Yes en Genesis spelen waarschijnlijk door tot hun rollators in de weg komen te staan bij het drummen), maar de aandacht van Jan Publiek, of zelfs Fons de Verzuurde Recensent, hebben ze allang niet meer. Wat rest is een bloedfanatieke, harde kern van liefhebbers die al decennialang redelijk stabiel is in grootte, en dat waarschijnlijk nog wel een tijdje zal blijven. Binnen die kern vinden we ongetwijfeld ook de leden van het toepasselijk genaamde Xretro, een Nijmeegse progrockband die niets liever lijkt te willen dan diezelfde hoogtijdagen nieuw leven in te blazen. Maar levert dat ook interessante muziek op, anno 2007? Op deze eerste volwaardige release toont het viertal in elk geval aan het hart op de juiste plaats te hebben. De vijf nummers van ‘ClassX’ weten prima het klassieke progrockgeluid te vatten, duidelijk gemaakt met liefde voor hun muzikale invloeden. De nummers zijn, zeker naar progmaatstaven, redelijk kort en to the point, en worden gelukkig nooit echt pretentieus. Het 8 minuten durende ‘Infertile Soil’ is hun enige poging tot epiek. Alhoewel het niet over de hele lengte de aandacht vast weet te houden, blijft het nummer door haar goede spanningsopbouw en dito breekpunt voor grotendeels toch redelijk overeind. Voor de rest bieden ze ook precies datgene wat je kunt verwachten: veel lange solo’s en tempowisselingen, prima muziek om je ogen bij te sluiten en je hoofd op mee te laten golven. Klassieke progrock volgens het boekje, zonder al te veel van de poespas die er soms mee gepaard gaat. Het nadeel is wel dat het lastig is om aan te geven waar het ‘retro’-gedeelte precies ophoudt, en waar het eigen geluid van de band begint. Het ontbreekt de heren nog een beetje aan een eigen identiteit. Een goede manier om zich te onderscheiden is natuurlijk de zang, maar op ‘ClassX’ is daar helaas weinig zinnigs over te zeggen. Waar een ‘half glas vol’ type zou kunnen opmerken dat de bescheiden productiekwaliteit van de cd het geluid authentieker maakt, zijn het vooral de vocalen van zanger Gert-Jan die eronder lijken te lijden. Door het (vermoedelijke?) echo-effect op zijn microfoon en de weinig prominente positie in de eindmix ontstaat er bij vlagen een weinig flatteus aquariumgeluid. Live zal dit veel minder een probleem zijn. De vocalen zullen dan waarschijnlijk een stuk beter uit de verf komen. Het genre is tegenwoordig niet zo populair meer. Daardoor zal Xretro niet voor echt grootse publieken voorbestemd zijn, en daar zullen ze zelf waarschijnlijk ook niet op rekenen. Ondanks de matige productie hoor je dat er een redelijk degelijk bandgeluid staat dat live ongetwijfeld goed zal werken, zelfs al missen ze een beetje een eigen smoel. Maar voor klassieke progrockliefhebbers die trillende handen krijgen van het lange wachten op nieuw materiaal van hun oude helden, is Xretro een prima nicotinepleister. Benieuwd geworden naar een optreden? Morgen, 26 oktober, speelt de band in Rockcafé Backstage in Nijmegen.