Postrock is leuk voor thuis op de bank, maar live vooral saai. De nummers zijn erg lang en ontwikkelen zich tergend langzaam tot een veelal voorspelbare climax. Een hele stap dus voor ondergetekende om naar Doornroosje te togen, om aldaar Sennen en Do Make Say Think aan het werk te zien. Bij binnenkomst blijkt dat deze sceptische houding niet door iedereen wordt gedeeld. Op het moment dat het Nijmeegs/Utrechtse Sennen met de set begint, is de zaal namelijk al behoorlijk vol. En niet ten onrechte, want de band brengt een uiterst boeiende set ten gehore. De nummers van de band bevatten weliswaar alle elementen die postrock definiëren, maar kennen voldoende originele invalshoeken om de aandacht vast te houden. Dat het publiek behoorlijk enthousiast is, mag dan ook terecht heten. Als Do Make Say Think begint te spelen, wordt echter al snel duidelijk dat ook een vermakelijke band als Sennen nog veel te leren heeft. Do Make Say Think is duidelijk de postrock ontstegen. Rock, country, folk: in elk nummer wordt wel aan een ander genre gerefereerd, maar nergens geforceerd of bijdehand. Op uiterst creatieve wijze weet de band tal van genres binnen haar muziek te integreren, zonder daarbij de indruk te wekken van de hak op de tak te springen. In het begin van de set domineren nummers van de wat oudere albums ‘& Yet & Yet’ en ‘Winter Hymn Country Hymn Secret Hymn’. Later komt ook het meer poppy werk (met zowaar zang van de gitarist en violiste) van het laatste album aan bod. Visueel valt er, ondanks het feit dat de band maar liefst acht leden telt, vrij weinig te genieten. Slechts de volgetatoeëerde gitarist haalt af en toe een klassieke rockpose uit de kast om het publiek een beetje te entertainen. Verder draait het echter vooral om de muziek en die is deze avond zwaar voldoende. Vooral de toevoegingen van trompet en viool maken dat de band boven het maaiveld uitsteekt. Daar waar Sennen de trompet met name inzet om een sfeertje te zetten, laat Do Make Say Think hetzelfde instrument een volwaardige melodieuze rol spelen. De absolute hoofdrol is echter weggelegd voor de vaak schitterende partijen van de violiste. Al met al zowaar een uitermate geslaagde avond, postrock of geen postrock.