Het verhaal Frank Black zal eenieder nu wel bekend zijn. Ooit voorman van de legendarische Pixies, tegenwoordig bezig met een aardige solocarrière. Met 2 nieuwe albums (het Herman Brood-eerbetoon ‘Bluefinger’ en de compilatie ‘Frank Black 93-03’) in de achterzak maakt hij nu een rondje door Europa, waarbij hij maar liefst vijfmaal een Nederlands concertpodium aandoet. Vanavond is dat Doornroosje. De enorme tourbus voor de concertzaal maakte duidelijk dat we hier niet met zomaar een artiest te maken hebben. Neen, we hebben hier te maken met een heuse cultheld! Een korte blik op de rij voor de kassa liet zien dat de gemiddelde Frank Black-fan in de loop der jaren meegegroeid is met zijn held. Met andere woorden: de gemiddelde Frank Black-fan is best wel oud. Nadeel hiervan is dat oude mensen wat eerder zweten en het dus niet overal in de zaal even fris rook. Voordeel is dat het niet al te moeilijk was een mooi plekje vooraan het podium te bemachtigen. En toen kwam Frank Black op. In zijn eentje, naar eigen zeggen omdat de band nog bezig was een potje kaarten af te ronden. Mooie gelegenheid dus voor hem om enkele akoestische nummers ten gehore te brengen, ongetwijfeld grotendeels afkomstig van zijn countryalbums ‘Honeycomb’ en ‘Fast Man Raider Man’. En er viel eigenlijk weinig op aan te merken. Een goede melodie schrijven kan je wel aan Frank overlaten en het uitstekende geluid maakte dat ook de vermakelijke teksten goed overkwamen. Echter, toen tijdens de geslaagde Tom Waits-cover 'The Black Rider' de band zich aansloot bij 'Black Francis’, kon het concert pas echt beginnen. Het dient gezegd, de band knalde er vrij behoorlijk in. Korte, punky nummers met melodieuze gitaarlijntjes en al lekker flink wat geschreeuw en gekrijs van de heer Black. En: veel nieuw materiaal. Dat wil zeggen, veel nummers van de laatste paar platen. Hoewel het op zich best goede nummers waren, waren het niet de nummers waar iedereen op zat te wachten. Immers, als je dan toch zonodig een greatest hits-album uit wilt brengen, dan mag je er ook best wat van spelen. Maar Frank Black is een eigengereide man en dus bleef hij stug volharden in nummers die slechts een paar mensen vooraan mee konden zingen. Het overige publiek klapte beleefd na weer een nummer dat geen belletje deed rinkelen. Pas tegen het einde van de set (die geen toegift kende) kwamen twee oude bekenden voorbij: ‘Abstract Plain’ en ‘Los Angeles’. Helaas was zeker de uitvoering van de laatste erg slordig. De rest van het optreden was vooral degelijk. Frank Black was goed op dreef met een paar aardige anekdotes. En de band? Die speelde gewoon wat Black van hen vroeg. Dat deden ze goed en met redelijk wat energie en enthousiasme. Meest opmerkelijke moment van de avond was de cover van Fatboy Slims 'The Rockafeller Skank'. Niet alleen omdat je dit eerder van een band als The Offspring zou verwachten, maar tevens omdat Black tijdens het nummer de liefde ging bedrijven met de bassdrum. Dat hij daarbij uit zijn broek scheurde mag gerust de slagroom op de taart genoemd worden.