Als om kwart voor negen Mosqio aftrapt is de zaal behoorlijk goed gevuld en is het publiek in een redelijke stemming. Een beetje afwachtend kijk ik toe. Het is al snel duidelijk dat de band er geen misverstand over wil laten bestaan wie er op het podium staat: in tien minuten wordt de bandnaam wel tachtig keer enthousiast de zaal in geroepen. Gelukkig houden ze daar mee op voordat het echt vervelend wordt en wordt de set steeds beter. De band bestaat vanavond uit twee rappers, een drummer, een basgitarist en twee toetsenisten. Ik heb me laten vertellen dat de band normaliter ook versterkt wordt door een gitarist, maar dat die op dit moment een korte break genomen heeft.
De muziek swingt, zit technisch heel goed in elkaar, is ontzettend funky en dansbaar en de ritmes zijn érg goed. De set is wel een beetje onevenwichtig. In het begin lijken veel nummers wel erg op elkaar. De tweede helft van het optreden is veel diverser en meer invloeden krijgen de ruimte. Hierdoor wordt de muziek direct een stuk spannender. Aan het eind van de set zijn de beats en het tempo afwisselender en krijgen de muzikanten de kans om hun kunnen te tonen. De afwezigheid van een gitarist was duidelijk merkbaar. Nu miste ik af en toe wat pit in de begeleiding. Maar al met al was het een heel goed en vooral aangenaam optreden.
Dat laatste viel niet te zeggen van de act die volgde, Umi. Het Nijmeegse publiek leek niet echt zin te hebben in ‘where my niggahs in da hood’ en kletste volop door het matige optreden heen. Dat vond Umi niet zo leuk en hij beval het publiek ‘”to shut the fuck up”. Na een aantal vrij zwakke nummers verliet hij aangebrand het podium, het publiek ontevreden achterlatend. En toen was er nóg een voorprogramma. Het publiek reageerde enthousiast op de charmante vrouwelijke singer-songwriter, die met mooie liedjes en geweldige stem heel overtuigend overkwam.
Maar we kwamen voor K’naan, en iedereen was inmiddels al zo’n 2,5 uur in Doornroosje. Toen hij dan eindelijk ten tonele verscheen, was het publiek dan ook niet meteen enthousiast. De Somalische rapper werd slechts begeleid door gitaar, twee djembe’s en een achtergrondzanger en maakt hier heel bijzondere protest-hiphop mee waarbij hij reggae, rap en dancehall met elkaar combineert. K’naan voelt ook de vermoeidheid van het publiek en tijdens de eerste drie, vier nummers heeft hij moeite om echt te overtuigen.
Maar hij weet hoe hij het publiek moet bespelen en als hij ons betrekt bij zijn nummers, door ons mee te laten zingen, komt het publiek langzamerhand steeds meer los. Aan het eind van het concert staat iedereen te dansen, mee te zingen en roept het publiek vijf minuten lang om een toegift, die hij ook geeft. Het is dan inmiddels al twaalf uur geweest en ik besluit naar huis te gaan. De nummers beginnen na een uur helaas steeds meer op elkaar te lijken en de lange avond heeft me moe gemaakt. Het was een leuke, afwisselende avond, maar met alleen Mosqio en K’naan, en wat minder wachten, was het nog leuker geweest. Foto's: Mike Nicolaassen