In het Nijmeegse Sanadome schijn je te kunnen floaten. Dat betekent: je verblijft een uurtje in een soort tank die is gevuld met zout water van een graad of 39. Lekker warm, en omdat je blijft drijven ook nog eens ontspannend. Je moet er maar zin in hebben. Maar áls je dan gaat, heb je als bijkomend voordeel dat je je eigen muziek mag meenemen. Dat moeten natuurlijk wel relaxte deuntjes zijn want anders heb je er nog niet veel aan. Maar wat nou als je geen geschikte muziek in je kast hebt staan? Dan heb je een probleem. Ik stel me zo voor dat dit het punt was waar Fono over struikelde bij een bezoek aan het Sanadome. Zijn oplossing? Hij componeerde zijn eigen relaxmuziek en noemde de cd heel toepasselijk 'Bathtub'. Op 'Bathtub' horen we de samenwerking tussen Serafina en Fono. Serafina kennen we nog als Bloem de Ligny, die in 1998 het album 'Zink' uitbracht (met als grootste kritiek dat ze te veel klonk als Björk, maar daar zijn we wat mij betreft inmiddels wel overheen) en tegenwoordig deel uitmaakt van het Londense Polichinelle. Fono is de Nijmegenaar Ties van der Linden die speelde in Ulanbator en zich tegenwoordig bezighoudt met audiovisuele producties. Fono tekende voor de muziek, Serafina voor de teksten en de zang. En dat pakt goed uit. 'Bathtub' staat vol met heerlijke relaxmuziek. Ambient zou je kunnen zeggen. Lounge is ook een mooi woord. En rustige pop omschrijft het ook wel aardig. Het is alsof je het warme bad van het Sanadome in je huiskamer hebt staan. Relaxen is het sleutelwoord. Met mooie, zachte zanglijnen, ingenieuze koortjes, fijne beats en geluidjes, synthesizer, violen, een orgeltje en hier en daar een trompet. De muziek geeft ruimte aan de stem en andersom. Alle nummers zitten vol met details, maar geen van alle klinkt 'druk'. Een hele prestatie. Heel kalmpjes kabbelt de muziek je ene oor in. En dat is meteen ook het enige minpunt: het kabbelt net zo hard je andere oor weer uit. Het beklijft niet en is te weinig opmerkelijk. "I'm not biting your head off", zingt Serafina ergens, maar af en toe zou je willen dat ze dat wel eens deed. Gewoon eens iets raars, iets geks, iets waar wat meer emotie in zou doorklinken. Hetzelfde geldt voor de muziek. Die is fijn, hoor. En mooi ook. En fantastisch geproduceerd. Maar na een tijdje gaat het gladde je tegenstaan en verlang je naar iets bijzonders. Vreemdere geluiden, minder voor de hand liggende beats, een wandeling buiten de gebaande paden. Jammer genoeg gebeurt dat alleen tijdens 'inapark.drunk.'. Dan is het allemaal net iets gewaagder, net iets inventiever en toont Serafina net iets meer emotie. En dan hoor je hoe boeiend de muziek van Fono en Serafina eigenlijk kan zijn. Mocht een volgende cd meer van dit soort nummers bevatten, dan zal ik die vaak en met veel plezier draaien. 'Bathtub' zal hier echter waarschijnlijk alleen nog dienst doen als aangename achtergrondmuziek. In de badkamer, bijvoorbeeld.