In Merleyn streden afgelopen woensdag drie bands om een plaats in de finale van de studentenbandwedstrijd Kaf en Koren. Lord Ozis werd eerder bekritiseerd en mocht revanche nemen. Actellion liet een vorm van nieuwe gedateerdheid horen en Plastic Halo was de angst van het CultuurCafé. Het was deze keer extra spannend, want ook de beste nummer twee zou doorgaan naar de finale in Doornroosje.
Opener Lord Ozis deed de gemoederen eerder al aardig oplaaien. Hun hoogste notering bij de voorrondes kreeg nogal wat kritiek en ook onze eigen site repte over een 'schoolbandje'. In Merleyn lijken ze zich daar weinig zorgen over te maken en schudden het publiek al snel los met stevige funk. Ze maken vooral indruk met hun bassist die niet onderdoet voor Flea. Het doet dan ook sterk denken aan de Chili Peppers van toen ze nog géén zeikmuziek maakten.
Na een tijdje gaat het wel wat op elkaar lijken, maar net als je het viertal de rug toe wilt keren weten ze weer te verrassen met een sterk doomtempo nummer. Wat meer variatie zou wenselijk zijn, vooral wat de zang betreft. Of laat de zangeres gewoon af en toe wat distortion lenen van de gitarist. Desalniettemin laat Lord Ozis een indruk achter die ook de eerdere criticasters hun mening doet bijstellen.
Actellion verrast het publiek vervolgens met een jaren tachtig hardrocksound. Het levert ze enkele net iets té overdreven meeknikkende hoofden met opgestoken pink en wijsvinger op. Het grootste gedeelte van de meiden ziet de humor er niet van in en enkele 'groupies' zingen al enthousiast mee. Zelfs ik betrap me erop dat ik (mocht ik dat willen) een groot gedeelte van de set zou kunnen meebrullen. En dat terwijl ik ze pas voor de tweede keer zie!
De nummers liggen dus lekker in het gehoor en het staat ook allemaal als een bunker van (net iets té) dichtgemetselde gitaarmuren. De overdosis rockballads drijft me uiteindelijk toch snel richting bar. Op deze altijd fijne plek kan door het mannelijke gedeelte van het publiek de nog steeds meezingende meidenhorde gadegeslagen worden, af en toe eens de nek uitstekend als er een vingervlugge gitaarsolo te horen is.
Nu Plastic Halo nog zien te doorstaan, deze indierockers maakten er in het CultuurCafé een behoorlijk rommeltje van. Het drumstel eindigde vroegtijdig ontleed en van het samenspel was al langer niets meer over. Ik blijf dus vooralsnog maar op mijn kruk. Gelukkig zijn de jongens van Plastic Halo zo aardig om af en toe eens op de boxen te klimmen zodat iedereen het goed kan zien. Toch wordt er deze keer iets minder de artiest uitgehangen en gaat de aandacht meer uit naar de instrumenten. Echt strak is het nog steeds niet, maar who cares, ze zijn minstens zo rock 'n roll als The Pax.
Bovendien blijken ze flink wat potentiële hits in petto te hebben! Melancholisch of juist naïef vrolijk, maar altijd met pakkende melodielijnen. Plastic Halo eindigt dan ook als de terechte winnaar. Nu alleen nog de baard in de keel en een waarschuwingssticker met 'géén piano!' op het keyboard. Die orgelsound groovet best lekker, maar een keyboard met een pianogeluid als dat van Plastic Halo zou ik nog in geen speelgoedwinkel durven verkopen. Bovendien is dat geen partij voor de draagbare synth van The Feromones, die als beste tweede eveneens door zijn naar de finale. Samen met het eerder geplaatste Innerstate spelen zij op 7 juni in Doornroosje.