Het is alweer een tijdje geleden, maar het effect werkt nog steeds door. Noise Terminal 24 had een dusdanig louterend effect, dat ik onlangs zelfs een jamsessie in Merleyn kon doorstaan. Na afloop draaide dj Eli Groen weer gewoon soul, funk, electro en pop, maar in zijn vrije tijd schalt er ook regelmatig minder toegankelijke muziek uit zijn boxen. "Er is niks mis met popmuziek, maar als je alleen maar daarnaar zou luisteren zou het al snel saai worden", aldus de ook op breakcore-, noise- en teknofeesten actieve Groen. "Af en toe heb je gewoon een bak noise nodig om dat weer te kunnen waarderen." Dus nodigde hij zeven lawaaierige acts en dj's uit. Daarop trok ook ik - moe als ik ben van alle nonsens-hypes als Arctic Monkeys en wat al niet meer - verwachtingsvol naar Merleyn. Bij binnenkomst in het café word ik verwelkomd met een oud en krakend zolderboxje. De beats per seconde zijn dan al niet meer op één hand te tellen. Toch blijft het een beetje vreemd, een noisefeest in Merleyn. De eerste live-act Galmoer doet met zijn debuutoptreden die entourage vergeten. Door de imposante hoeveelheid apparatuur, maar daarnaast doen ook de psychedelische klanken de sjablonen van popiconen aan de muren al snel vervagen tot iets ondefinieerbaars. Ondefinieerbaar blijft de muziek van dit Nijmeegs-Utrechtse duo aanvankelijk ook, totdat de abstracte beats opbouwen naar minimale donkere tekno. Ondanks de geringe opkomst sta je voor je het weet te 'linedancen' voor de boxen en blijft er weinig over dat je eraan herinnert dat je níet op een supervet kraakfeest bent. Met de kille soundscapes van Lapland Noise Unit wordt het nét iets te downbeat voor de tijd van de avond. Maar het tempo gaat weer omhoog met de klassiekers uit de Hands- en oude AntZen-hoek van voormalig Aesthetics-organisator @mf: ook al zo'n dj die zijn hand niet omdraait voor een fijn rockplaatje, maar ze toch liever bevuilt met smerige noise. Vanavond is het gruizige industriële ritmiek dat de klok slaat. De metertjes staan continu in het rood en de boxen lijken het te hebben begeven. En zo hoort dat, compromisloze danstirannie die swingt als de even zo ondoorgrondelijke neten. En dan kun je weer tevreden huiswaarts. Alsof je naar de dokter gaat en je oren eens lekker laat uitspuiten om vervolgens alles weer beter te kunnen horen. Zo klinkt alles weer anders en blijkt het met die popmuziek toch ook wel weer mee te vallen. Of komt dat nou gewoon door die piep in de oren?