Het concert begint met een briljante zet: de dertien-in-een-dozijn-begeleidingsband opent met dertien-in-een-dozijn-rock. De opkomst van Harm bij het tweede nummer wordt hierdoor, door mij althans, gevoeld als een verlossing. Het Messias-effect duurt echter maar kort. Harm zingt goed, zijn verschijning trekt de aandacht en als performer is hij absoluut onderhoudend. Daar komt nog bij dat hij zelfs ook zijn teksten kent. Dit alles werkt echter maar één nummer lang en dan is het wel weer mooi geweest. We horen de geijkte nummers voorbijkomen, gebracht op de geijkte manier. De muzikanten spelen niet slecht, het publiek zingt mee en het rockt lekker. Het is een optreden zoals je dat op elk marktplein had kunnen zien, in elk dorpszaaltje, op elke camping. Het moet gezegd dat Harm dan wel één van de betere vertolkers van dit genre is, maar het blijft dit genre: een standaard repertoire dat hij op standaard wijze uitvoert. En dan voel ik al snel een sterke behoefte aan drank opkomen. Tegen het einde van de set hield ik van de hele wereld. "Are you allright?", vroeg Harm aan het publiek op het moment dat ik mijn bier over mijn kleding heen morste. Hij vroeg de mensen vooral even te komen tekenen voor de straatkinderen in Brazilië. Vervolgens bracht hij een nummer 'voor de motorrijders onder ons'. Ik werd emotioneel en besloot: hier staat een sympathieke jongen die doet wat hij echt tof vindt, hier staat een publiek dat een leuke tijd heeft, het is goed zo. Niemand wordt hier slechter van. Ikzelf moet alleen de volgende keer niet tot het einde blijven.