Daags voor het optreden van The Pax en The Bloody Honkies was het NOC/NSF-sportgala. Daar aanwezig: Bram Som. Die heeft weinig met muziek te maken, maar alles met bewijsdrang en testosteron. Aan de start van het EK, met een houding van "die gouden plak komt mij toe" wist hij hem te krijgen ook, door zich tijdens de race naar voren te dringen op een manier die zelfs officiële protesten opleverde. Maar de plak kreeg hij. Het is precies die bewijsdrang waar het The Pax afgelopen vrijdag in de Ndrgrnd aan ontbrak. Voor de één na laatste keer op het podium met drummer Corinson, leek de band nog eens flink uit te gaan pakken.
De soundcheck beloofde veel goeds. The Pax beschikt over kwaliteitsmuzikanten en dito nummers (hoewel het repertoire wat mij betreft dringend uitgebreid mag worden, maar dit terzijde). De tent was goed gevuld en het publiek was reeds flink opgehitst door The Bloody Honkies. Dat kan niet mis, zou je denken. En het ging ook niet mis. Er stond een prima bandje te spelen, vrijdagavond in Ndrgrnd.
Het publiek was enthousiast en slikte de welbekende nummers gretig. De band speelde, for old times' sake, nog één keer die Guns N'Roses cover die vroeger altijd op het programma stond. The Pax had er zichtbaar lol in en de toegift werd met gejuich ontvangen. Maar de vlam sloeg niet totaal in de pan. Ik miste de branie, de Bram Som-achtige attitude waar The Pax bekend om staat. "Wij zijn de besten en we gaan nu alles geven om dat te laten zien". The Pax was goed, als altijd, en misschien zit 'm in dat laatste de kneep. Voor mijn gevoel stond hier geen band alles te geven en hoefden ze ook niet zo nodig iets te laten zien.
De enige die zo nu en dan echt goed los ging was de drummer. Logisch, op je één na laatste show. Corinson Pax zal straks node gemist worden en het is maar afwachten hoe het nu verder gaat. Dat er maar snel een vergelijkbare trommelaar gevonden mag worden, zodat The Pax vol branie verder kan, want zo zien we ze het liefst. Gelukkig was de liefhebber van bands die spelen of hun leven ervan afhangt al aan zijn trekken gekomen bij The Bloody Honkies.
Even goed spelend als The Pax hadden zij, of in elk geval de zanger, daar bovenop wél die onstuitbare bewijsdrang. Frontman Lawrence Mul ging als een ware Iggy Pop tekeer, krijste, klom op de boxen, hing aan het plafond, en liet zich languit achterover vallen om vervolgens liggend op zijn rug verder te zingen. Het was dolle pret. Het was vermaak in optima forma. Het was een show die zou kunnen doen vermoeden dat de band het niet van de muziek moet hebben. Maar de Honkies maken vuige rock 'n roll en spelen uiterst strak. Dat maakt de uitzinnige performance tot een aangename bonus. Gaat deze mannen live zien, zo spoedig mogelijk.