De Nijmeegse dj St. Paul is bezeten door mooie liedjes. Die wil hij overal laten horen, ook al moet hij er erg veel moeite voor doen. Zoals vorig weekend op het Duitse Haldern Pop. 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen doet verslag van een bizar avontuur. Het is 16:30 als we backstage tegen DJ St. Paul aanlopen. De DJ die nooit een hit zal draaien als het geen liedje is en die geen liedje draait zonder authenticiteit. Paul is niet blij. Evenals vorig jaar is hij als enige DJ op het hele festival uitgenodigd door de boeker om een aantal platen op te leggen. Als voorzorg had hij alvast zijn eigen platen- en cdspelers meegenomen om het probleem van vorig jaar voor te zijn. Toen klonk er nog een: "Wo ist deine Equipment?" Dit jaar had ie alleen geen mixer meegenomen. "Die zullen ze toch wel hebben?" Paul was een paar uur daarvoor aangekomen met het idee om de spiegeltent evenals vorig jaar op de kop te zetten met de mooiste popliedjes van de afgelopen eeuw. Maar er is een probleem: er is geen plek om te draaien. Paul moet wachten tot iemand van de organisatie terugkomt, maar die komt niet. GEM schuift aan en het begint een klein beetje te regenen. 19:00 uur. Na wat gekeuvel en een bier mag Paul z'n spullen naar de tent brengen. De spiegeltent, dachten wij. Maar nee, het is een andere plek, en niemand weet waar. Gedesillusioneerd treffen wij Paul wederom in de perstent. Hij deelt teleurgesteld mede dat hij daar ook niet mag draaien. Het regent inmiddels, nee het giet, nee het is alsof de hemel op ons dak valt. Onder de houten vlonders van de perstent stroomt een rivier. Achter het podium staat een halve meter water. En voor het podium dansen mensen tot aan hun knieën op We Are Scientists. Het is een ramp. 21:00 uur. Wederom verschijnt er iemand van de organisatie. De tent is gevonden maar Paul moet wel even alles die kant op brengen. Voor we het wisten liepen ondergetekende, de band GEM en mijn goede vriend Robert door de modder met respectievelijk platenspelers, cd-spelers, bakken met singletjes, platen en cd's. De gedachte dat Paul eindelijk z'n plekje had maakte de modder en regen als een kras op een plaat van JJ Cale die je al zolang hebt dat je de nummers eigenlijk niet anders kent: vertrouwd en fijn. Aangekomen op de camping is er niemand, er is ook geen tent en de geluidsinstallatie is dichtgeklapt en volledig omgeven door dekzeil. "Dit zal het toch niet zijn?" Ja dit is het wel. 22:10 uur. Er komt iemand aan die ons een caravan aanwijst waar niets anders staat dan een vooroorlogse mixer, en dan ook nog eens vijftien meter verwijderd van de dansvloer (een houten vlonder). Geen monitor, stroom ging nog net. De regen ging al wel wat liggen. 00:45 uur. Terwijl de brandweerwagens (vijfentwintig in totaal) uit Kleve, Millingen, Rees, Haldern en de rest van de buurt langskwamen om terrein leeg te pompen kwam er voor het eerst geluid uit de boxen. Paul lachte en iedereen lachte. De monitor was intussen ook aangesloten. Robert en ik spoedden ons richting Mogwai. Wauw. 01:30 uur. Paul draait z'n plaatjes en het is voor het eerst droog. De mensen beginnen te dansen en het ene na het andere popliedje gaat er hier in als koek. Belle & Sebastian, The Smiths en wat al niet meer. Het publiek slikt gulzig de beste pop aller tijden. 08:30 uur. De laatste plaat. Paul heeft van 15:00 uur tot en met nu gestreden om een plaat op te mogen leggen. Liefde voor het liedje. Eigen apparatuur meegenomen, geen vergoeding, nog net een backstagebandje. Maar het liedje wint, en zeker op een ultiem popfestival als dit. Vijfduizend mensen en in april al uitverkocht: vijf maanden voor het festival plaatsvindt. Ongekend! Morgen zal het anders zijn want men zegt dat Paul dan wel in de spiegeltent mag draaien. 5 Augustus, 11:00 uur Paul zwaait, schreeuwt wat en stapt in z'n auto. Hij gaat z'n mixer ophalen voor vanmiddag. Vanaf 13:00 uur heeft ie een soundcheck en dan mag het 's avonds loos. Er lijkt niks aan de hand, maar 's avonds blijkt dat de prachtige spiegeltent dicht blijft tot 00:30. Maar dan kan Paul wel een uurtje draaien tot aan Ed Harcourt en later, na Kante, zorgen voor waarschijnlijk de vetste afterparty ooit. Na Ed Harcourt start een cd, maar niet van Paul. Wijzen en vragen zorgt voor toch nog één plaatje voordat Kante begint. Maar na Kante gebaart de stagemanager dat het afgelopen is. Twee dagen in touw voor één uur draaien plus nog één liedje. Teleurgesteld maar met een dikke grijns op het gezicht zegt Paul: "Mooi he, dit festival en Ed Harcourt en al die andere bands, volgend jaar sta ik hier weer. Denk ik." Foto's: Goede vriend Robert