Electrocute hanteert de bekende electropopsuccesformule die eerder (Vive la fête, Räuberhöhle, Team Plastique) al goed uitpakte op De Affaire. Electrocute telt maar liefst twee 'chicks', er zijn elektronische beats, wat punky gitaarriffjes en ze komen ook nog eens uit Berlijn. Dat kan niet misgaan, zou je denken. Toch komt Electrocute ook ná de final soundcheck mat over. Holly Doll zingt alsof ze net met een kater is ontwaakt en Nicole heeft zichtbaar moeite om haar drie-akkoorden-riffs te combineren met zang. Wie beweerde dat verschillende dingen tegelijk doen een typisch mannenprobleem is? Vooralsnog blijven de mannen (visueel ingesteld als we zijn) toch staan. De meiden kunnen hoogstens nog wat mode-inspiratie opdoen of een nieuw danspasje erbij leren. Muzikaal komt het neer op het langdradig uitwerken van Stereo Total-achtige combinaties van electro met sixtiespop. En of dat nu goed gebeurt of niet, er wordt toch wel gedanst in de voorste linies. Electro is nu eenmaal hip. Bij 'Bikini Bottom' wordt de set iets energieker, vooral als Nicole haar gitaar aan de wilgen hangt en men kan vertrouwen op de strakheid van de backingtrack. De poging tot een 'riot' komt echter veel te laat en zorgt slechts voor plaatsvervangende schaamte. De meisjes benen weg, het publiek bekijkt de backingtrack nog even, een enkeling besluit nog te klappen, maar van chaos is geen sprake. Het optreden was nét onderhoudend genoeg om tot het einde uit te houden, maar is daarna snel weer te vergeten. Hopelijk heeft u bij de pandarockers van Les Georges Leningrad gezien hoe het wel moet. Foto's: Klaas-Jan Gräfe