Net als de vorige keer wordt Kaf en Koren weer opgesierd door een spandoek. Geen fans dit keer, of een patserig bandlogo (zoals je dat van een stevige progrockband als Aestatic zou kunnen verwachten), maar de naam van een sponsor. Deze stelde de backline ter beschikking, maar was vergeten dat daar ook een floordrum bij hoort. De bands moeten het nu doen met een omlaag geschroefde tom. In de mix van Aestatic vallen er überhaupt weinig toms te bespeuren en dat komt de vele breaks van de drummer niet ten goede. Ook het overdadige gesoleer hoort nu eenmaal bij het genre, maar voor de niet-gitaristen slaat de verveling al snel toe. De kunst van het weglaten kan veel goedmaken. Zo laat de mythe van de met keelontsteking ontbrekende zanger nog wat aan de verbeelding over. Het vervangend zangeresje heeft goed haar best gedaan de nummers in korte tijd in te studeren, maar het is wel duidelijk dat dit niet de juiste persoon in de juiste band is. Toch heeft deze jonge band zeker potentie. Aestatic zou het gat van de doomy partijen van de ouwe Paradise Lost en de groovende ritmes van wijlen Orphanage wel eens kunnen dichten. Mochten ze nog verder komen, dan mag de zanger wel een flinke portie charisma meenemen. Hun bandnaam mag anders doen vermoeden, maar Aestatic is niet bijzonder attractief om naar te kijken. Hoe anders is dat bij Indium. Zangeres Tanith weet uitstekend de ogen op zich gevestigd te houden en haar stem liegt er ook niet om. Daar moet Indium het dan ook van hebben. De band pretendeert stonerrock te maken, maar eigenlijk is het gewoon oerdegelijke stoeremannen- (lees: ouwelullen)rock. Muziek voor het bijna uitgestorven leger rockers dat graag wijdbeens beide duimen in de voorste riemlussen van de jeans plaatst. Wil je hier anno nu nog publiek mee trekken, dan moet je toch een frontvrouwe met een cv als Juliette Lewis meenemen (of desnoods pakkende songs). With Ice beklijft stukken beter. Af en toe wordt er lekker de Franz Ferdinand uitgehangen en nodigt de funky ritmesectie uit tot bewegen. Bij de oudere grunge- en britpopnummers kakt het nogal in. De rauwe stem van zanger Reinier (vorig jaar al Kaf en Koren-finalist als gitarist van Roosbeef) past hier beter bij dan bij de meer dansbare stijl die de band lijkt te ontwikkelen. Wat dat betreft is de zang van de tweede gitarist een net iets té plezierige afwisseling. Petje af! Maar dan graag ook letterlijk. Het lijkt alsof alleen de bassist (die alleen al met zijn enthousiaste grimassen de show steelt) het publiek durft aan te kijken. Er is vanavond geen échte uitschieter, maar gelukkig ook geen echte afknapper. Ook het aantal meegenomen fans is gelijk, dus geen grote verschillen bij de applausmeter en de uiteindelijke juryscore. Indium moet genoegen nemen met 69% koren. Aestatic krijgt 72% en scoort daarmee een belangrijk punt meer dan Amberjack. With Ice wordt dagwinnaar met 75% en heeft met een overall tweede plaats goede kaarten in handen voor de halve finale. Foto's: Grietje Stam