De tijd gaat steeds sneller. Het einde van het jaar begint tegenwoordig al in november. De beruchte jaarlijstjes die met de jaarwisseling gepaard gaan, komen eveneens al vanaf die tijd in hoog tempo langs. Dat jaarlijstjes maken een stompzinnige bezigheid is, maakt het over het algemeen niet minder leuk. Behalve in een jaar als 2004 - sowieso al geen hoogvlieger. De jaarlijstjes zorgen voor meer dan alleen meewarig gegniffel. 2004 was het retrojaar. De ultieme natte droom van de dertiger en vroege veertiger. Een grootschalige revival en recycling van gitaarbands uit de jaren tachtig: Franz Ferdinand, The Libertines, The Killers, Spectrum, razorlight, kasabian, enzovoort. Stuk voor stuk gingen ze de wereld redden van de ondergang. Normaal gesproken plakt alleen de Engelse NME dit soort belachelijke termen op nieuwe bandjes. Maar het afgelopen jaar staken ze al dan niet in afgezwakte vorm geregeld het kanaal over. De NME roept elke maand dat ze de nieuwe Beatles onder een steen vandaan hebben getrokken. Het blad is dan ook al jaren niet meer serieus te nemen. Het afgelopen jaar zwichtte de popjournalistiek in ons land er echter ook voor: de niet aflatende stroom kutgroepen uit Engeland, om met Raymond van het Groenewoud te spreken. Of erger nog: de stroom kutgroepen uit Schotland, Canada en Amerika die zich voordoen als kutgroepen uit Engeland. De stroom van Engelse kutgroepen, al dan niet daadwerkelijk uit Engeland, wilde dit jaar in ieder geval maar niet opdrogen. Ze hebben allemaal best één of twee leuke pakkende popliedjes geschreven. Maar het gros van het songmateriaal is bij gebrek aan een breedsprakige typering: “bagger”. De hele verzamelde popmuziekpers en de “liefhebber van de betere popmuziek” lopen desalniettemin als kwijlende honden achter deze verzameling schreeuwlelijkerds aan. Tegelijkertijd roepen ze om het hardst dat 2004 het leukste popjaar in jaren is geweest. Want wat zijn we verrast door het leger aan, god spaar me, branievolle “frisse” gitaarbands. Laat één ding duidelijk zijn: het is treurig gesteld met de popmuziek als je moet concluderen dat Franz Ferdinand het beste is wat je het afgelopen jaar mocht begroeten. Dan liever snel naar de jaarlijstjes van 2005. In muziekland gaat de tijd gelukkig nog sneller dan in het leven zelf. Men zal snel weer overgaan tot de orde van de dag. De behoefte aan kwaliteit is meestal niet ver weg. Gelukkig is die troost er. Franz Ferdinand is over een jaar gereduceerd tot de voetnoot in de geschiedenis van de popmuziek die de groep hoort te zijn. En als Franz dan weer onder de steen ligt waar hij thuishoort, mag hij de groeten doen aan Gene, Menswear en Cast. Wie? Inderdaad...