#WTTV19: Tips van de redactie #WTTV19: Tips van de redactie

"Voor de derde keer alweer reist deze Utrechter af naar het fijne dorp van Welcome to The Village, voor de gebruikelijke Friese gezelligheid en het eclectische muzikale aanbod. Hoewel het festival altijd garant staat voor vele muzikale ontdekkingen, en dit jaar dan ook flink uitpakt, is het Raketkanon die bovenaan het lijstje staat. Deze Gentse gekkies opereren in een basis van noiserock, maar Raketkanon is zoveel meer dan dat. Elementen van hardcore, sludge metal en prog smelten samen tot een allesverpletterende sound. Als je hier ook nog eens een explosieve liveperformance aan toevoegt, gekenmerkt door een ongekende energie en strak spel, heb je dan ook al gauw een van de hoogtepunten te pakken. Laat je dus bereidwillig afschieten door deze zuiderburen, want het
woord ‘teleurstelling’ kent Raketkanon blijkbaar niet. Maar misschien komt dat omdat de frontman Pieter-Paul Devos niet in het Vlaams zingt, maar in zijn eigen bedachte taal. Niet missen dus!"

- Merijn Siben | redacteur

Mijn tip voor Welcome to The Village 2019 is AWA Het is een vrijwel nieuwe vrouwelijke hiphopstem uit Afrika, Zimbabwe. Nu vind ik vrijwel alles wat vanuit dat continent aan muziek gemaakt wordt al snel indrukwekkend, maar dit is een nieuwe ontdekking. Ze combineert rap in Ndebele en Engels met de klikgeluiden van de Zimbabwaanse volkstaal, waarmee ze haar eigen hiphopstijl neerzet: krachtig en dansbaar. Ze rapt over politieke onderwerpen, het geweld tegen vrouwen en andere maatschappelijke problemen maar maakt haar tracks tegelijk ook mega dansbaar door de beats maar ook door de boodschap dat het leven de moeite waard is. Omdat op Welcome to The Village ruimte is voor zoveel stijlen en culturen is dit één van de acts die naar mijn mening het festival maakt wat het is.

- Murel Fijnvandraat | (eind)redacteur

Een band waar mijn overgrootvader, opa en vader met z’n drieën nog naartoe zijn geweest. Nou ja, het had gekund. Blind Boys of Alabama. Begonnen in 1939, en eindelijk hebben ze een gaatje in de agenda gevonden om op Welcome to The Village op te treden. Er zijn wel wisselingen geweest, maar er zit nog een bij van de originele bezetting. Sinds de start zijn meerstemmige spirituals hun basis geweest. Ze hebben samengewerkt met artiesten uit andere genres, zoals Tom Waits, Bonnie Riatt, Peter Gabriel en Prince. Nu zijn ze op tour samen met het Malinese duo Amadou & Mariam, die ook al 40 jaar bezig zijn. Zij maken een mix van Afrikaanse stijlen, pop, soul en electro.

Volgens mij is dit een een interessante combi, die zelfs mijn oer-Noord-Nederlandse voorvaderen aan het foottappen en vingerknippen zou hebben gekregen. Dus ik sta vooraan. Met camera.

- Rick Slagter | fotograaf

Een van mijn eerste herinneringen aan de eerste editie van Welcome to The Village is het optreden van de gruizige gitaarband Vox Von Braun. Vooraan stonden een stel meisjes in vrolijke jurkjes met bloemen in het haar die duidelijk bij de foute band stonden. Per nummer stapelden de gitaren zich verder op en werd het contrast tussen hun kleurrijke vertoning en de bak grauwe pleurisherrie van het podium groter tot ze uiteindelijk beduusd afdropen. Blijkbaar waren de overgebleven toeschouwers allemaal enthousiast genoeg, want sindsdien is het Groninger label Subroutine Records waarbij de band getekend is een vaste waarde op het festival. Dit jaar hebben ze ook weer een lekker zwaarmoedige delegatie gestuurd als tegenwicht voor alle voetjes-van-de-vloer dansmuziek in de vorm van The Sweet Release of Death. Of er zich dit jaar weer dergelijke taferelen zullen afspelen is natuurlijk afwachten, maar aan de band zelf zal het niet liggen. Met hun overstuurde gitaarpartijen, bakken met glitchy effecten en vocalen gevuld met onzekerheid en verwarring belooft het ook dit jaar weer een gezellige bedoening te worden. Iedereen die even wil ontsnappen aan alle lachende gezichten en gevoelens van warmte en saamhorigheid,

- Wybren Nauta | redacteur

Een Russische band die vooral optreedt in het oosten van Europa, komt naar Nederland! Welkom, Lucidvox. Een vierkoppige vrouwenband met hun roots in Moskou, waar je zeker positief van op zult kijken. Vooral als je van donkere psychedelica houdt. Lucidvox brengt erg bijzondere combinaties in hun muziek naar voren, wat mij persoonlijk, erg aanspreekt. Het gaat van zware gitaarriffs naar experimentele melodieën die ondersteund worden door bijzonder stemgeluid. Zij nemen je op Welcome to The Village mee op een transcendentaal rock avontuur.

- Annerie Huls | fotograaf

Ik kijk enorm uit naar het optreden van S10. Wat mij betreft een van de grootste talenten van de hedendaagse Nederpop. In 2017 bracht ze al de mixtape Antipsychotica uit, vorig jaar zomer volgde Lithium. Op deze EP bezingt en rapt ze over een van de donkerste periodes van haar leven. Een tijd die naar verluid en gelukkig maar, nu achter haar ligt. De persoonlijke teksten zijn meestal hartverscheurend en snijden dwars door de ziel, ook nu nog! Afgelopen jaar volgden een handvol singles, waarbij nummers als Ik Heb Jouw Back en Diamonds minder duister klinken, maar waarbij de thematiek nog steeds erg intiem en beklemmend is. De nummers zijn grotendeels gemaakt op een bedje van trappy beats van Sim Fane. Minstens zo donker en onheilspellend. Ook live weet de achtienjarige Noord-Hollandse dit prima brengen, op Grasnapolsky eerder dit jaar liet ze (om meerdere redenen) op ondergetekende een verpletterende indruk achter. Next Welcome to The Village? Je boi staat in elk geval vooraan!

- Theo van der Veer | hoofdredacteur/muziekredacteur radio

Zeker, er is prachtige indie muziek waar je in kunt verzwelgen, je kunt dansen tot diep in de nacht, Afrikaanse ritmes tot je nemen en rocken tot je niet meer kunt. Maar mocht je tot rust willen komen sla dan zeker Honey Harper niet over. Op een ideaal tijdstip zo op de zondagmiddag laat de Amerikaan William Fussell melancholieke country horen die je onder de huid gaat kruipen. Op een festival als TakeRoot festival waar ik ook graag mag bivakkeren zijn acts als Honey Harper aan de orde van de dag, maar hier in de country van de groene ster is deze muziek behoorlijk uniek. Maar oh, wat kun je gelukkig worden van teksten over liefdesverdriet en eenzaamheid in combinatie met een pedalsteel. Laat het niet aan je voorbij gaan, al was het
alleen al om je daarna vol opgeladen weer in het feestgedruis te laten storten.

- Piet van der Steeg | redacteur

Sinds twee jaar heb ik Bazart ondekt toen ze nog maar één album genaamd “Echo” uit hadden. Twee jaar later kwam het nieuwe album “2” uit met ook een samenwerking met Eefje de Visser, ook iets wat ik erg tof vind. Als ik de muziek opzet word ik meteen vrolijk. Recentelijk heb ik de band live gezien in TivoliVredenburg, wat zeker niet tegenviel. Ik hoop dat de show op zondag alleen nog maar beter wordt, met dansen gegarandeerd en als leuke afsluiter van het festival!

- Denise Janssens | fotograaf

Dat ik over het algemeen houdt van het Belgische muzikale product is voor de meeste vrienden en bekenden van mij niet een onbekend gegeven. In 2017 voegde ik aan mijn Belgische favorietenlijstje het Brusselse Whispering Sons toe. Ik was in dat jaar op het festival Breda Barst beland. Vrijwel direct greep het spookachtige stemgeluid van frontvrouw Fenne Kuppens mij bij de strot. De band sleept je mee de dieptes in van de vroege jaren tachtig toen de post-punk hoogtijdagen vierde. Het is duister en onheilspellend, maar tegelijkertijd beeldschoon.

- Marije Heida | hoofdredacteur