Je kan het een gimmick vinden, maar het is dan wel een behoorlijk overtuigende gimmick. Een uur lang wanen we ons op het veld voor hoofdpodium Bontebok weer in de jaren 90. Het kan niet anders dan dat de op Britse leest geschoeide songs van de DMA's een weemoedig gevoel oproepen onder de dertig-plussers in het publiek. En hoewel op het podium niet heel veel meer gebeurt dan een beetje onderling gekloot – interactie met het publiek is er nauwelijks -, blijft het optreden de toehoorders mateloos boeien. Met een arrogante Manchester-look schudden de Aussies hun songs schijnbaar nonchalant uit de mouw.
Britser dan Brits krijg je het niet bij de Australische band DMA’s. De band heeft nauwkeurig studie gedaan naar een belangwekkende episode uit de muziekgeschiedenis; de Britpopgolf die in de jaren negentig de wereld overspoelde met vaandeldragers als The Stone Roses, The Verve en de gebroeders Gallagher. Als reactie op de expressieve grunge uit Amerika, ontstond destijds een tegenbeweging die teruggreep op Britse muziek uit de jaren zestig vol rammelende gitaren, muren van geluid en aanstekelijke melodieën. En wonderlijk genoeg grijpt nu een Australische band op zijn beurt terug naar deze Britpopgolf. Iets wat de band vanmiddag op Welcome to The Village op aanstekelijke wijze doet.
©
Denise Janssens
DMA's
©
Denise Janssens /
De kritische luisteraar hoort echter dat de nummers degelijke bouwwerkjes zijn. De band maakt volop gebruik van eerder gebleken succesingrediënten uit het rijke Britpopverleden. Eén van die ingrediënten is een apocalyptisch klinkende ontsporing aan het einde van de songs, inclusief compleet uit de maat lopende baslijnen en totaal oversturende gitaarpartijen; de chaos lijkt compleet. Dat de heren echter alles onder controle hebben, wordt duidelijk als van het ene op het andere moment de stilte invalt en direct moeiteloos een volgend aanstekelijk nummer wordt ingezet. Een ander belangrijk basisingrediënt vormt de drielaags aangebrachte gitaarsound die een prachtige uitwaaierende muur van geluid produceert. Heerlijk! De gelaagde gitaarmuren, de stuwende drums en de prettig zeurende zangpartijen van voorman Tommy O'Dell; Is het nu allemaal wel zo origineel, wat deze Australische band brengt? Nee, absoluut niet. Het is allemaal niets nieuws onder zon, maar soms vallen dingen gewoonweg op hun plaats. Net zoals vanmiddag op podium Bontebok, waar de DMA’s met een perfecte nonchalance een prima set aanstekelijke Britpopsongs ten gehore brengt.