#MADNES23: Dagverslag Vrijdag #MADNES23: Dagverslag Vrijdag

Een verrassende naam die we dit jaar op de line-up zien is March. Tuurlijk, MadNes is niet vies van een punkband op zijn tijd, maar dat ze helemaal in Eindhoven Rockcity naar de perfecte knaller voor de vrijdag zochten, zagen we niet aankomen. Maar die beukende Brabo’s zijn een welkome gast, waarvan Flora Skuller zelfs nog met een soloset het festival opende vandaag. Door vertragingen in de line-up begint de band later, maar dat geduld een schone zaak is blijkt uit het feit dat March de vetste set van de dag speelt. Gelaagde punk, die voorbij de gebruikelijke powerchords gaat en elementen uit allerlei genres haalt. Een recept dat er wonderwel in gaat bij MadNes met een niet aflatende moshpit. Je merkt duidelijk een zorgvuldig ingemetselde live-ervaring, met een gezamenlijke chemie die aanstekelijk werkt. Maar ook: die kippenvel gevende stem van Flora, klinkend als een asbak die op een of andere manier prachtige chansons heeft leren zingen. Dynamiek te over, zoals bijvoorbeeld in Start Again, een track die zo op een THPS-soundtrack had kunnen staan, grindend als Tony Hawk op die Hangar rails in level 1. Terwijl juist weer tracks als Evil Kicks en Such A Drag zo intens en furieus de cirkelpit ontvlammen. Ook het stotende Reaper’s Delight blijft niet uit, de laatste zieltjes in de tent van hun energie berovend. Heerlijke show die laat zien hoe divers en spannend punk nog steeds kan zijn. (MS)

Hoewel er bij de ingang van de Rits een bordje staat met ‘Dansen Verplicht’, lijkt dat bij Nouzeg123 vrij overbodig. Als onderdeel van een generatie weirdos die op hun zolderkamer teveel happy hardcore gebinged hebben, maakt hij hyperactieve stuiterpop voor gen z. Gehuld in een zonnebril en hoge hoed pompt hij overstuurde samples en pompende bassen de zaal in als een soort verdwaald derde bandlid van 100gecs. Het is allemaal enorm postironisch en met ongeveer 1000 knipogen als hij op een stampende hardcore beat vervreemdende vragen stelt als ‘mag ik aan je ogen ruiken?’. Het publiek lijkt het allemaal niet veel uit te maken, zolang er maar gedanst kan worden en op dat vlak werkt de show van deze einzelgänger als een tierelier. (WN)

Met Jett Rebel heeft MadNes toch maar even een Nederlandse icoon binnengehaald. De eigenzinnige muzikant heeft er in 10 jaar al een indrukwekkende carrière opzitten, desondanks wel met vallen en opstaan. Een week geleden deelde de alleskunner nog het bericht dat hij alweer zeven jaar nuchter is. En dat is maar beter ook, want door de vallen van razendsnel beroemd worden heen, is hij er ongetwijfeld sterker uitgekomen. Niet alleen als mens, ook als muzikant. Man, wat heeft Jelte toch strakke, dynamische sound gecreëerd, in uiterste synergie gebracht als drie eenheid vanavond, bijgestaan door een meesterlijke bassist en drummer. De set tuimelt bewonderenswaardig van rock naar pop, blues naar funk, zo dynamisch en veelzijdig. Sterk aangevoerd door de extravagante Jett Rebel zelf, veelvuldig contact leggend en het met zijn gitaar van het podium afspringend. Het is dat vernuftige totaalpakket dat beantwoordt wordt met een overvolle tent, waarbij zelfs een moshpit niet uitblijft. De band raast nog een stukje langer door, maar het is ze gegund, want wat is Cry Me A River, Bleed Me An Ocean een magnum opus van heb ik jou daar, die al die veelzijdigheid nog eens samenvoegt. Loom opbouwend van psychedelische blues naar een stevig rockende passage vol magistraal vloeiende gitaarsolo’s. Erg fraai optreden van een band en artiest die beter klinkt dan ooit. (MS)

Aan theatrale shows is er op Madnes eigenlijk nooit een gebrek, maar bij Nachtvlinder is de Rits even omgetoverd tot Rupaul’s drag race. In een overdaad van roze gooit deze solo drag queen vol overgave verleidelijke beats en onversneden party anthems de tent in. Voor een enkele stugge festivalganger is deze aanval op de zintuigen teveel, maar voor de rest van het publiek heeft dit nachtdier een opzwepend feestje in petto. De boodschap van plastic fantastic is in elk geval overduidelijk en wordt nog extra kracht bijgezet door de lompe bassen op nummers als Barbie of Fake. “Ik heb de neiging wat te veel te praten tussen nummers, dus ik zal het proberen kort te houden”, zegt ze nog tussendoor. Dit weerhoudt haar echter niet om tussen de nummers door veel verhalen te vertellen over haar periode in Californië, zo’n beetje het Mekka van de drag community. Dit haalt de vaart wel een beetje uit de show, maar haar enthousiasme werkt gelukkig nog steeds aanstekelijk. En hoewel ze graag over alles wat fake en fabulous is mag zingen, moet ze wel een paar gemeende traantjes wegpinken terwijl ze het publiek queer lives matter mee laat scanderen. Om het feest even af te maken, heeft ze Pony Girl tot het eind bewaard, een nummer dat alleen als een onomstotelijke banger omschreven kan worden om de tent daarna nog een laatste keer op z’n kop te zetten met een encore van Fake. Nachtvlinder geeft hier een show die dampt van de queerness en heel Madnes even roze doet kleuren. (WN)

Terwijl de ergste wind in de avond op het strand alweer wat is gaan liggen, creëert het Zweedse Sir Reg een heuse wervelwind in de Barones. De band mag dan Zweeds zijn, maar het is duidelijk dat Ierland het land is dat de harten van deze bandleden heeft gestolen. Begeleid door een tweetal elektrische gitaren, bas, mandoline en een authentiek krasserige viool speelt dit uitbundige Ierse folk in lijn met bands als de Dubliners en The Dropkick Murphys, maar die het meest lijkt op de folkpunk van Flogging Molly. Bijster origineel is het allemaal niet, maar de uitvoering is gedurende de gehele set uitstekend. Van het opzwepende All Saints Day tot The Kings of Sweet Feck All dat net als Whisky in the Jar als een klassieker in het genre kan gelden, laten ze de Barones een uur lang surfen op golven van whiskey en rum met hun doldwaze shanty’s. Een perfecte show om de avond mee af te sluiten en de nacht in te luiden. (WN)

Een van de verrassingen van de dag is wel Jeramiah Ferrari in BaroNes. De band is in hun thuisstad Manchester al een gevestigde naam, maar dit is pas een van hun eerste shows in Nederland. Echt een verademing wel, na die weinig spannende set van Skinny Lister op de Main Stage. Want hoewel er in de basis van reggaemuziek weinig ruimte is voor iets nieuws, krijgt Jeramiah Ferrari het voor elkaar er een dynamische, veelzijdige twist aan te geven. Het is een show gebracht met een dusdanige strakheid en zorgvuldige beheersing dat het moeiteloos overtuigt. Het helpt ook dat ze een imponerende frontman hebben, met een fenomenale stem die bergen kan verzetten. Maar ook: metershoge golven charisma die sereen over het strand van MadNes aanspoelen. Het blijft niet hangen in loom skanken of heen-en-weer dobberen in ieder geval. Jeramiah Ferrari weet namelijk steevast sterk op te bouwen naar een intense passage, dankzij knapperige gitaarlijnen, flowende raps en grooves te over. Kortom: Jeramiah Ferrari rockt! Reggae deluxe, die tevens ook niet onder stoelen of banken steekt waar ze de mosterd vandaan halen, wanneer er afgesloten wordt met stokoude Bob Marley cover. Cirkeltje is rond van een uitstekende show. (MS)