#MADNES17: Dagverslag zaterdag #MADNES17: Dagverslag zaterdag

Het is nogal flauw om bij elke nieuwe golf aan surfbands weer over Dick Dale of The Ventures te beginnen. Wij zullen deze namen hier dan ook niet noemen. De heerlijk zonnige nummers van Surf Aid-Kit, afkomstig van hun debuut EP Matahari Kembali, zijn op het MadNes-strand helemaal op hun plaats. Staccato gitaar gedrenkt in galm, à la Dick Dale, is de grote roller waar de rest van de band op meesurft. Ze spelen niet alleen instrumentale nummers zoals bijvoorbeeld The Ventures wel deden. Met zangeres Valerie Lammers Bocaranda hebben ze namelijk een extra troef in handen. Haar dromerige zang gecombineerd met een flinke scheut afrobeat maken het tot een mysterieus doch dansbaar geheel. Exotische toonladders en hypnotiserende gitaarriffjes trekken je onverwachts in een psychedelische onderstroom naar beneden. Helemaal niet erg; je komt vanzelf wel weer boven. Bij Surf Aid-Kit schijnt altijd een brandende zon in een strak blauwe lucht. Op het strand zijn we al, alleen de palmbomen hoeven we er nog maar bij te bedenken. (VM)

De Zuid-Afrikaanse singer-songwriter Sean Koch uit Kaapstad geeft het zelf al toe in een interview: “De muziek die we maken is niet de meest ingewikkelde en technische in zijn soort, maar het komt uit een goed en geïnspireerd hart”. Na een aantal nummers blijkt deze omschrijving meer dan doeltreffend voor Sean Koch Trio. De muziek kabbelt heerlijk over de golf van voornamelijk dansende meisjes door BaroNes heen. De mix van reggae met wat folk en alle andere muziekgenres die je ook maar een beetje in een lekkere flow krijgen, combineren de mannen in hun nummers en dat werkt bij een festival als MadNes opperbest. De positieve energie na een succesvol huwelijksaanzoek halverwege de set van het trio zorgt voor een uitgelaten hervatting van de show. Het is duidelijk merkbaar dat publieke uitingen van liefde en geluk een hele tent vol mensen en drie muzikanten tot een ander niveau kunnen brengen. (MH)

Met maar liefst elf bandleden is met Roots Rising het hoofdpodium meteen gevuld. En ook voor het podium stroomt het lekker vol. Het publiek brengt bovendien de geur van het welbekende groene plantje met zich mee. Als je reggae, hiphop, balkan en ska in een Overijssels stoofpotje doet, krijg je nummers over vrede, liefde, eenheid en plezier hebben. Nadat de debuut EP Free werd uitgebracht, volgde er meteen een succesvolle Popronde tour en werden ze genomineerd voor de Popprijs in de thuisprovincie. Verder speelde deze band al in het voorprogramma van The Wailers en Typhoon. Komende zomer gaan ze het naar eigen zeggen ‘rustig aan doen’, 25 shows in één zomer, waaronder het Zwarte Cross Festival. Met nummers die zo vanuit Jamaica zouden kunnen komen gaat Roots Rising lekker swingend het uurtje door. Tussendoor stopt Pascal Schouten (percussie) nog voor een sigaret bij drummer Joost Kloppert om ook nog even aan een dosis nicotine te voldoen. Naarmate de minuten voorbij vliegen, luisteren er steeds meer mensen naar de geluiden van 'freedom & peace'. Twee vingers in de lucht voor Roots Rising. (DS)

The Cool Quest is zeker geen onbekende bij de Nederlandse muziekpers. Met al meerdere nominaties in de broekzak, volgde er in 2015 het felbegeerde 3FM Serious Talent. Deze prijs zorgde voor een volle agenda met maar liefst 120 shows in binnen- en buitenland. In 2016 gaat The Cool Quest met de EP Pulsar opnieuw voor successen. Er wordt zeer positief gereageerd op het vijftal, en terecht. Bij het nummer Freedom zijn kenbaar de invloeden van Flume te horen en ook Coastline slaat goed aan. Een sound die de allure heeft om door te groeien naar iets groots, het MadNes-publiek gaat er heerlijk op. Om te zorgen dat elk bandlid genoeg in de spotlight komt te staan, is er tijdens het optreden maximaal de ruimte voor uitgebreide solo’s. Een mega-strakke show waarbij het doel duidelijk is: stilstaan is geen optie. (DS)

Laat ik maar met een cliché in huis vallen: MFC Chicken is een band die écht niet mag ontbreken op een festival als MadNes. Met een London’s fastfood restaurant, gespecialiseerd in het zo ranzig mogelijk aan de man brengen van kippenvlees als inspiratiebron, brengen de mannen van MFC Chicken old school rock-’n-roll zoals je die in de jaren vijftig voor de kiezen kreeg. De teksten staan bol van referenties aan kip gerelateerde of andere gefrituurde producten. MFC Chicken’s drijvende kracht is frontman Spencer Evoy. Hij brengt de jolige teksten met een bloedserieuze overtuiging, waarnaast hij op krachtige wijze zijn saxofoon inzet als sfeermaker. Laat je dus niet afleiden door de opvallende bandnaam, want technisch is de band zeer kundig en meer dan in staat non-liefhebbers van het genre met een glimlach op het gezicht ineens te laten dansen. Dansen is overigens een understatement, want tijdens het optreden ontstaan vooral halverwege de tent spontane heen-en-weer-ren acties en flashmob-achtige situaties. Kortom: prachtig vertier in BaroNes. (MH)

Dat er niet alleen Nederlandse bandjes een feestje kan bouwen op het Amelandse strand, bewijst het Engelse Buster Shuffle wel. Het is dan geen band met nummers die je gaat horen op de radio, zoals bij The Cool Quest, toch zijn de nummers aanlokkelijk. Voor een goede portie ska, pop en rock-’n-roll moet je aan het einde van de avond bij de Mainstage zijn. Het was een succesvol 2016 voor het kwartet. Met onder andere shows in Berlijn, Wenen, Tsjechië en Denemarken is het hun missie om de tent om te toveren in een kolkende ska massa. En dat lukt. De shuffle maakt plaats voor pogo’s. Het kost de band weinig moeite om de zaal het naar de zin te krijgen. Dat kan liggen aan de songteksten die gaan over het leven, of omdat iedereen zin heeft om te springen en te beuken. Vocalist en pianist Jet Baker wil zijn kunstjes graag tonen, en bespeelt moeiteloos een stukje piano met de punt van zijn schoen. Het publiek vindt het allemaal fantastisch, en daarbij een prima en passende afsluiter van MadNes Festival. (DS)

Met de Limburgse garagerockers van Afterpartees op de bill kun je moeilijk stuk. Ook zonder 'blaosmuziek' kunnen Limburgers een knalfuif bouwen. Schurende powerpop, energiek en overdonderend, met frontman Niek Nellen als toeristische attractie. Na amper een minuut springt hij lenig over de barricade de menigte in. Alles om de tent af te breken. Met zijn boterzachte 'g' commandeert Nellen het publiek om zijn tamboerijn terug te gooien. Ongecompliceerde meeblèrrock is waar deze band in uitblinkt. De Johnny Thunders-cover One track Mind is hen dan ook op het lijf geschreven. Aan het einde mag de tent dan nog amper half gevuld zijn, Nellen laat zich in z'n blote bast doodleuk nog een keer op handen de hele tent door dragen. Dit blijft een van de leukste gitaarbandjes van Nederland. (VM)