#ITG17: De vrouwen van Into The Grave #ITG17: De vrouwen van Into The Grave

"Eén van de leukste dingen is de diversiteit: ik ben bijna nooit een hele dag bezig met hetzelfde werk (of festival). In de zomer vinden natuurlijk de meeste festivals plaats en ook redelijk snel achter elkaar, dus moet je veel schakelen in je bezigheden. Dat is niet altijd even simpel, maar dat zorgt wel voor variatie. Ook leuk en uitdagend is dat het zulke verschillende festivals zijn. Dat vergt een andere benadering tot bezoekers, tot mediapartners en zelfs hoe mensen het festival in kwestie beleven. Als laatste: het meewerken aan de organisatie van het festival zelf en natuurlijk het festival zelf. Het is mooi om te zien hoe je met een team een jaar ergens naartoe werkt en hoe het dan samenkomt en uitpakt."

"Het is zeker zo dat metal (nog steeds) overwegend een mannenwereld is. Het gros aan festivalbezoekers is man en als je naar de bands kijkt, zie je ook dat er veelal mannen in de bands zitten. Wel zie je steeds meer vrouwen in de metalscene. Misschien ligt dat aan de zichtbaarheid. De vrouwen in deze rubriek werken over het algemeen al enkele jaren voor het festival, maar eigenlijk 'zie' je ze nooit. Binnen de bands zie je ook steeds meer vrouwen. Alleen al als je naar de line-up van Into the Grave kijkt. Een paar jaar geleden was er geloof ik geen enkele band met een vrouwelijke muzikant. Nu zijn dat o.a. For I Am King (preparty), Sisters Of Suffocation (preparty), The Charm The Fury en Arch Enemy."

"Wat ik zelf het mooiste vind, is de gemoedelijkheid binnen de metalscene en de (internationale) vriendschappen die er naar aanleiding van een muziekstroming ontstaan. Dit is een absoluut cliché maar hoe ruig je er ook uit (kan) zien als metalhead, de meesten zijn de meest vriendelijke mensen die je kent (uitzonderingen daargelaten). Als je buitenlandse festivals bezoekt, of dat nou Wacken Open Air in Duitsland, 70.000 Tons of Metal (op zee) of Tuska Open Air (in Helsinki) is, de kans is groot dat je op dat festival nieuwe vrienden maakt en dat je die de daaropvolgende jaren in binnen- en buitenland vaker zult zien. Uiteindelijk is het metalwereldje ook best klein. Dat geldt natuurlijk ook voor festivals en concerten binnen Nederland, of voor metalheads die vanuit het buitenland naar Into the Grave komen."

"Lastige vraag. Ik denk dat ik voor het jaar ga dat Sabaton speelde, dus het jaar dat Into the Grave was uitverkocht (2015). Het plein stond vol met metalfans en ergens begin van de avond/late middag werd aangekondigd dat het festival was uitverkocht, wat wel voelde als een bijzonder moment. Ook ergens in de top staat de show van Satyricon op Into the Grave in 2013, met geen andere reden dan dat het een van mijn favoriete bands is."

"Ik vind de theatrale show van Powerwolf leuk om te zien, verder denk ik dat Alestorm er een feest van gaat maken. Op zaterdag Overkill en Amon Amarth. Overkill, omdat ik The Grinding Wheel een goed album vind en een energieke show verwacht. Amon Amarth omdat ik het vroeger als folkmetalfan veel luisterde en het dan gaaf is om ze op je 'eigen' festival te hebben staan. Ik heb nooit de tijd om hele shows te zien op Into the Grave, maar wie weet lukt het om een nummer van deze bands mee te pakken."

Zodra het festival drie a vier uurtjes bezig is, zit (normaliter) de flow er in. Iedereen is bezig met zijn of haar werkzaamheden en de last minute drukte die er 's ochtends is (vlak voor het festival), is dan weg. Eén van de leukste dingen vind ik dan even rondlopen op het terrein: de sfeer proeven, kijken hoe mensen zich vermaken, een nummer van een band kijken. Dan krijg je zo'n (ja, oke, lichtelijk trots) gevoel van; dat hebben wij even mooi met z'n allen georganiseerd. Ook tegen het einde van de dag als de headliner (dit jaar dan Amon Amarth) bezig is met een keivette show, is het gaaf om te zien hoe mensen uit hun dak gaan."