Queen, Red Hot Chili Peppers, Bruce Springsteen, Fleetwood Mac, Lenny Kravitz. Wat hebben ze gemeen? Op een gegeven moment in hun carrières brachten allen een compilatie uit met de grootsten van hun hitlijstsuccessen. Noorderlicht ziet de noodzaak van een Top 40-notering niet; het heeft hun eigen Greatest Shits gewoon nu uitgebracht. Wanneer zij dat wilden. En het zijn niet eens nummers die we kennen: het is alleen maar vers materiaal. Bedoeld voor hits, dat dan weer wel.

In 2018 kwam Noorderlicht in versnelling vijf de game inscheuren met de hit Renault Clio. Het was een uptempo ode aan het model uit de economyklasse en een fris tegengeluid voor het gros van de bestaande hiphopcultuur, die alleen modellen met stoelverwarming en extra beenruimte het waard vond om woorden aan te schenken. De luisteraar snapte de grap en tilde de boys uit 0514 naar over de miljoen streams op Spotify en een gestage stroom aan optredens. Ze roken bloed (of in hun geval: benzine).

© Noorderlicht / Facebook

Greatest Shits, de kersverse releasereeks waarvan elke vrijdag van juli een track werd losgelaten, is dan ook een viervoudige poging dat succes te evenaren. Elk van de tracks is easy listening, bevat een sound die we al kennen en is doordrongen met de voor hun typerende pseudo-stoerdoenerij. Zo drijft Snif Snaf (een lofzang aan Colombia’s befaamde exportproduct) op een melodie van vier noten die doet denken aan de door Tyga gebaarde party-trap en mag elke vorm van determinisme naar de prullenbak worden verwezen als producer BiggyWhy niet naar Cardi B’s I Like It heeft geluisterd voordat-ie Zij maakte. De tracks zijn niet al te serieus en liggen enorm lekker in het gehoor. Het is wat we gewend zijn.

De vraag is alleen wat de boys willen. Als hun doel is om als soundtrack voor een huisavond-turned-kroegentocht van het corps te dienen: niets meer aan doen. Het is perfecte indrinkmuziek. Maar de (woord)grappen zijn te dun om echt goed te zijn en voelen na Renault Clio niet meer echt verfrissend aan. Mochten ze dus in de voetsporen willen treden van acts als The Lonely Island, moet het dus origineler, of vele malen overdrevener – tot op een punt dat de luisteraar niet eens meer door heeft dat er makers achter de grap zitten. Totdat de grap de enige werkelijkheid is geworden.

Addertje: dat vereist een offer. Om dat niveau te bereiken, zal Noorderlicht de grote paradox der comedy aan moeten wenden: het serieus nemen van de grap. En daar moeten ze maar net zin in hebben. Maar als ze die maken, zal die Model 3 waarschijnlijk niet voor altijd alleen het speeltje van pa blijven.