Na een flinke periode van zoeken naar het perfecte klankenpakket en polijsten van de juiste sound, ziet de band de speurtocht bekroond met een huzarenstuk waar de muzikale smulpapen onder ons ook nog wel een tweede bordje van lusten. De knipoog zit hem in de titel van de groep, want ondanks de daardoor verwachte herhaling, struikelt All Over Again met pionierplaat Weekend Cheaters geen moment in het verraderlijke gat van reprise.
Muddy grunge rock met een zweempje stoner, bij vlagen voorzien van een dikke beuk Nirvana, Pearl Jam, The Smashing Pumpkins en Silverchair. Een kopstoot terug naar de hardrock van de jaren 80, waarbij de aangenaam excentrieke Robin Mormina gewoonweg soms doet huiveren met een ongekuist brute strot waar de helsheren van de Apocalyps nog een goedkeurende knik aan zouden geven.
Met een achtenswaardige lijst van memorabele optredens in de broekzak en een stek in de halve finale van de Kleine Prijs van Friesland, trokken All Over Again en diens huizenhoge lat richting studio, om een puntgave debuutplaat op de groeven te zetten. Volledig in de lijn van een nu al krankzinnige carrière, ramt Weekend Cheaters die lat compleet aan barrels en laat deze primeurschijf ons werkelijk met open mond en verdwaasd knipperende oogjes achter.
Hoe beter te waken voor herhaling, dan je toehoorders op het verkeerde been te zetten. Fuck You Andy en Skybike nemen je bijvoorbeeld eerst een stukje mee achterop de fiets, alvorens de mannen een welgemikte stok tussen de spaken darten en het vehikel driedubbel over de kop laten slaan. Episch gefabriceerde nummers, lekker in de oren en zeker niet voor de poes.
Dat drummer Jan Gerrit Schippers raad weet met stokken, blijkt uit 9 nummers lijnrechte tikkerij. In The Kraken’s Voice doet Schippers er nog een schepje bovenop en bewijst hij minutenlang zijn solide knaphandigheid in fraai drumwerk.
Met Humanity duiken we in een donker steegje achteraf, waar vuig gitaarwerk en zang elkaar in een bijna agressieve knuffel omstrikken. Arjen Heidstra en Wiebe van Kammen weten dondersgoed hoe ze op de voorgrond kunnen treden zonder de lead te overstemmen, een spel dat het gehele album door met foutloze finesse wordt gespeeld.
De eerste single die de weg naar Spotify mocht vinden is In Revolt, een goed gekozen visitekaart. Verrassend melodisch, hoog op smaak en grotendeels gedragen door de vingervlugheid van bassist Niels Douma. Tracks als Juicy en The Reverb Boys leunen daarentegen juist op fikse snaarpartijen, doorspekt met afwisselende stops en muzikale geintjes.
Het geluid van All Over Again valt op. Niets geeft sound namelijk zo’n kleur als gelijkgestemd enthousiasme en alleen dat bepaalt of een band voorbij de sterren schiet of jammerlijk met de zeepresten het doucheputje in kringelt. Wanneer een band dit enthousiasme dan ook nog eens op zowel plaat als podium over weet te brengen en Mormina tot de zijnen mag rekenen, ontstaan fijne blijvers zoals dit bijzonder veelbelovende vijftal.
Niks monotone cirkel van echo's, niks gerecyclede deun en riedels. All Over Again spreekt zichzelf in bandnaam tegen en blijft met Weekend Cheaters wijselijk weg van de inmiddels al honderd keer platgetrapte paden.