Eerst maar beginnen met Insomniums Finse collega’s Stam1na. Met acht albums op zak is de band aardig productief, met nummers geheel in moerstaal gezongen. Echt origineel is de thrash metal niet, met de gebruikelijke snelle tempo’s, scherpe akkoorden en een verdienstelijke solo hier en daar. De afwisseling tussen de zuivere vocalen van frontman Antti 'Hyrde' Hyyrynen gemengd met de sporadische grunts van bassist Kai-Pekka 'Kaikka' Kangasmäki tonen iets meer avontuur. Het is desondanks een degelijke binnenkomer, afgemaakt door een soepele performance en de humor van Hyyrynen. ‘’Spreekt er hier iemand Fins?’’, waarop de meesten met ‘Perkele!’ reageren. ‘’Hopelijk kunnen jullie ons vergezellen bij de merchstand, na onze douche. Of in de douche’’, grapt hij even verderop. Echt hangen blijft het niet, maar voor een opwarmer is Stam1na redelijk.
Dat is nog eens een manier om Pakjesavond door te brengen: binnen de muren van Neushoorn voor een potje metal. Terwijl het buiten nat, koud en stormachtig is, verwarmen we ons aan de zoete tonen van death metal, gebracht door het Finse Insomnium en de Amerikanen van The Black Dahlia Murder. Een bijzondere package, aangevuld door thrash metalband Stam1na in een redelijk gevulde Grote Zaal. Niet mis dus.
Stam1na
Deze death metalmonsters uit Michigan weet de avond vervolgens echt flink op gang te brengen. The Black Dahlia Murder is een graag geziene gast in Leeuwarden, met een optreden op Into the Grave 2016 en de afterparty in 2018. Ook vanavond krijgen ze een warm welkom. Zelfs met slechts vijf man in de pit kan de collectieve feestvreugde weinig stuk, dankzij death metal ingekleurd met genoeg melodie zonder de voet van het gas te halen.
'Hard razen en tieren blijft de hoofdmoot, met lompe blastbeats en venijnige riffs'
The Black Dahlia Murder
Ja, hard razen en tieren blijft de hoofdmoot, met lompe blastbeats en venijnige riffs. Aan frontman Trevor Strnad heeft de band dan ook een hele goede, niet alleen beschikkend over een imponerende strot maar ook al even imponerende dansmoves. Als een dirigent begeleidt hij de band, tussendoor de set aan elkaar hechtend met anekdotes over een dronken Goatwhore die hun optreden in 2018 kwamen verstoren. Het zit simpelweg snor bij deze heren, met doeltreffende tracks van het pijlsnelle Horrible Night to Have a Curse tot pakkende As Good As Dead of zelfs het trage On Stirring Seas of Salted Blood. Met een bloedstollende afsluiter in Deathmask Divine wordt dan ook een zeer behoorlijke show geconcludeerd.
De band blijft het hem flikken: keer op keer weer fantastische platen in een al behoorlijk sterke discografie. Van Above the Weeping World tot Winter’s Gate tot het gloednieuwe Heart Like a Grave heeft Insomnium zich gecementeerd als een van de beste hedendaagse melodieuze death metal bands. Dit doordat de band invloeden uit doom, folk en progrock niet schuwt, met niet alleen toegankelijke songs maar ook uitgesponnen epossen. Weelderige, tragische muziek dus, met een melancholische sound die je in de winterse sferen brengt. Maar wanneer je zo’n magistraal geluid weet te creëren in de studio, leg je de lat hoog voor de liveperformance.
Eeuwig zonde is het echter dat op dat vlak Insomnium, ook vanavond, vaak als een nachtkaarsje uit flikkert. Tuurlijk, er wordt goed gespeeld, en de melodieën zijn prachtig uitgesponnen, maar door het matige geluid mist de band de benodigde stootkracht. En dat is jammer, want qua setlist is het smullen, met uiteraard nieuw werk als Valediction, maar ook het diverse Into the Woods. Dat nummer is overigens een goede vertegenwoordiging van Insomnium, met snelle tempo’s, akoestische gitaren en emotionele refreinen. Ook het meer midtempo Through the Shadows staat bol van de tragiek, maar het toch echt baat bij een stevigere sound vanavond.
Richting het einde van de set zijn het rockende Ephemeral en het epische In the Groves of Death die interessante tegenhangers vormen, en opnieuw de gevarieerdheid van Insomnium laten zien. Hoewel twee te gekke tracks, zijn ze vanavond dusdanig ontkleedt van een zware sound dat de aandacht toch verslapt. Na een toegift met een akoestische medley komt het aangenaam trage Heart Like a Grave de set afsluiten. In zijn totaliteit een aardige show, maar toch ook zeker eentje waar de band een livesound verdient die zich evenaart met het machtige plaatwerk.