Iduna dik geslaagd met opnieuw veelzijdig Death over Drachten Iduna dik geslaagd met opnieuw veelzijdig Death over Drachten

De provinciale blackies openen het duistere dagje Iduna en doen dat met volle overtuiging. In tegenstelling tot enkele voorgaande keren dat je scribent ter plekke de podiumverrichtingen van de Leeuwarders meemaakte, komt de atmosferische en melodische black metal nu wel goed naar voren. Met muzikanten die hun hoofden zelfverzekerd heen en weer wiegen op het verzorgde spel. De eerder ervaren mate van voorspelbaarheid is grotendeels ingedamd; meer ingetogen sfeerstukken wisselen veelvuldig gewiekst af met doortimmerende black. Songs van het prima debuut On Death And Dying (2016) treden gerijpt voor het voetlicht. Jammer dat het zaalgeluid iets aan de doffe kant is, maar het staat dus de algehele presentatie van dit kwartet niet in de weg.

Evenals hun landgenoten op het WK voetbal in Rusland, boeken de death metal-Rode Duivels van Carnation vanmiddag ook succes met een genadeloze pot rampetampen. Zonder veel poespas slingeren de Vlamingen hun smeuïge death dito uitversterkt over het gretige publiek. De veel old school ventilerende sound doet verlangen naar de gloriedagen (eind jaren tachtig, begin negentig) van de onversneden death metal. Denk aan het oude werk van bands als Entombed, Dismember en Asphyx. De bravoure druipt er mooi vanaf bij deze act. Met diep grommende zanger Simon Duson als amusante blikvanger, die met een volledig beschilderd, ´ingepekt´ gezicht zich als een enthousiast bewegend Alfamanneke profileert.

De Zutphenaren tappen dan weer uit een geheel ander metalvat. Het viertal met in zijn midden de immer opvallende (blonde manen tot ver over het zitvlak) gruntster/bassiste Marloes Voskuil, maakt vlijmscherpe death metal. Het venijn striemt zeker goed tegen het gezicht, maar voorkomt niet dat het aanbod op de één of andere manier wat klinisch en afstandelijk aanvoelt. De door de wol geverfde equipe speelt al de nodige jaren op menig podium in binnen- en buitenland. Aan de spelkwaliteiten ligt het niet, die zijn dik in orde. Het zit eerder in het (soms) vlak overkomende songmateriaal. De meer gedragen nummers geven daarentegen wel weer die grotere ruimte in de gevoelsbeleving. Izegrim slaagt daarom nog ruim voldoende in zijn metalmissie van vanavond.

Terwijl Iduna inmiddels overloopt van de gezellige drukte (ja, er is genoeg volk op de been en dat is natuurlijk prima), stationeert het Finse Hooded Menace zich op de bühne. Tijd nu om het metal-gaspedaal meer los te laten en de hoofden diep te schudden op een grauwe combi van doom en death. Op de podiumachtergrond prijken de beelden van vroege jaren zeventig horror cult-klassieker Tombs of the Blind Dead. Aangevuld met geluids- en filmmuziekfragmenten van de rolprent spreiden de Suomi´s hun zware metal vol sinister sfeerspul uit. Tracks van onder meer Fulfill the Curse (2008) passeren, een album dat als leidraad de genoemde film hanteert. Het kwintet heeft enige tijd nodig om je over de streep te trekken. De smerige grauwheid van de lompe doom/death metal fascineert om de drommel wel, maar bepaalde gezapigheid waart soms ook rond. Rond de helft van de set keert het tij. Vanaf dat moment put de band meer uit ouder albummateriaal, dat de invloed van doom/death metalpioniers als Paradise Lost en Cathedral (heerlijke knipogen naar deze giganten, in Hooded Menace´s gemene gitaartwinpartijen) nog net iets smaakvoller versmelt. Het maakt dat Hooded Menace een dik overtuigende performance neerzet.

De afsluitende act uit Zweden heeft het publiek duidelijk op zijn hand, getuige het zeer enthousiaste handgeklap en de soms zelfs meeyellende kelen. Met de bandana dragende zanger/frontman en enfant terrible Niklas Kvarforth in de gelederen beschikken de black metalpuristen bovendien over een persoon die de toehoorders goed weet op te stoken in de Shining-exercitie. Het sluit ook wel aan bij de theatraliteit die Shinings metal omhult. Metal die zonder twijfel bijzonder is, maar eigenlijk praktisch geen middenweg kent. Het vermengen met hardrockende en bluesy patronen werkt enerzijds zeker, maar Shinings totaal helt aan de andere kant ook nog weleens over naar voorspelbaarheid en een overdrijven in zijn emotionele lading. Dat laatste niet zelden aangedikt door Kvarforths gekerm en gesnik in zijn vocalen. Nogmaals los van je smaakbeleving levert Shining een ijzersterk set af, inclusief een aantal spetterende gitaarsolo´s die geen doel missen. Kvarforths afscheidnemende woorden "thank you, goodnight and fuck you all" zijn van minder sympathieke strekking. Het mag de pret niet drukken. De aanwezigen kunnen terugkijken op een mooi en gevarieerde tweede editie van Death over Drachten. Op naar de derde!