De Griekse god Apollo was niet alleen een beschermer van de muziek, maar ook van het boogschieten en de geneeskunde. Een soort van alleskunner dus. Dat geldt ook voor Mike Portnoy, Derek Sherinian, Ron ‘Bumblefoot’ Thal, Billy Sheehan en Jeff Scott Soto die zich al hebben waargemaakt in tal van acts waaronder Dream Theater, Guns & Roses, Journey, Yngwie Malmsteen, en Mr.Big. Nu staan ze onder de naam Sons of Apollo in Neushoorn om hun veel geprezen album Psychotic Symphony te promoten.

DeVault uit Leeuwarden bijt het spits af. Het begin komt wat onwennig over. Een beetje stijfjes zelfs, maar al gauw komen zanger Bart Holwerda en zijn medebandleden los. Iets wat door het publiek wordt opgepakt. Instrumentaal steekt het allemaal gedegen in elkaar, maar of Bart al een ‘echte' rockzanger is, is  de vraag. Wel is duidelijk dat hij zich kan ontwikkelen, want nummers als War en Escape zijn goed. DeVault verdient respect dat ze op de korte termijn het voorprogramma verzorgen.

Dan gaan we los met Sons of Apollo. Portnoy heeft er zin in, goochelt met zijn drumsticks, steekt zijn duimen op naar het publiek. Een geoliede rockmachine raast verder met een Sepultura-achtige riff van Ron Bumblefoot in Signs of the Time. Labyrinth, een favoriet van Portnoy, begint met een indrukwekkende bassolo van Barry Sheehan. Even later doet Bumblefoot hier, voor zover mogelijk, nog een schepje bovenop met zijn indrukwekkende intro van Alive. Opus Maximus is instrumentaal, zodat zanger Jeff Scott Soto terecht even bij kan komen. Daarna vindt hij tijd om wat stemoefeningen met het publiek te doen. Een ‘serieuze aangelegenheid’, maar met humor gebracht. Knap dat Soto even later de toegift Coming Home zonder microfoon inzet.

Terug  naar de  ‘Draad van Ariadne’, want we hebben het ook een beetje over mythologie. Het is onvoorstelbaar wat Sons of Apollo doet. Net zo knap is het dat de leden van zo’n supergroep elkaar de nodige ruimte gunnen. Dat Soto de boel met zijn manier van presenteren luchtig weet te houden is positief. Verder zijn alle musici subliem. Portnoy ranselt zijn drumstel, Sheehan beukt de bas en Bumblefoot teistert de snaren van zijn double-neck. De vocalen van Jeff Scott Soto zijn sterk en komen bij al dit geweld gewoon tot hun recht. De bijdrage van Derek Sherinian had wat prominenter gekund, ook omdat hij een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan het album.

'Het is onvoorstelbaar wat Sons of Apollo doet. Net zo knap is het dat de leden van zo’n supergroep elkaar de nodige ruimte gunnen.'

Is het dan allemaal Halleluja? Nou nee. Het is waanzinnig knap. Indrukwekkend. Maar een rustpuntje zo nu en dan is wel prettig. ‘Just let me breathe...’ Ook op deze topavond, die minstens 4 sterren verdient.

GEZIEN

Sons of Apollo + DeVault
Neushoorn, Leeuwarden
Donderdag 28 juni 2018